To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.
Osoby te należy usprawniać tak, aby nie były zależne od otoczenia w czynnościach związanych z samoobsługa. Powinno sit; j u przysposobić do samoobsługi w drobnych pracach domowych. U osób po amputacjach urazowych, po źle przeprowadzonej amputacji, z trudnościami w gojeniu się kikuta, lokalnych stanach zapalnych mogą występować bóle kikuta i bóle lan-tomowe. S;j one niejednokrotnie oporne na leczenie i mogą wyzwalać u osób amputowanych reakcje nerwicowe i depresyjne. Dlatego zwłaszcza u tych osób ważna jest podczas procesu rehabilitacji opieka psychologa. Końcowym etapem kompleksowej reha-bditacji i jej zasadniczym celem jest integracja społeczno-zawodowa osób po amputacjach, Osoby młode, nawet z amputacjami obustronnymi, bardzo często uzyskują dobry wynik rehabilitacji i podejmują ponownie prace zawodowe. Wiele z nich uczestniczy również w zajęciach sportowych, uprawia różne dyscypliny, także olimpijskie, co często pozwala im zdobywać medale olimpijskie. Piśmiennictwo l.Adamowicz A., Balik Z.C.: Zagadnienia i specyfika rehabilitacji osób po amputacjach wielukuńuzynnwych. Post. Rchab. 1994, 8 (3), 41-45. 2. Canclon M.R: Training for d patient wiih shoulder disarticulation, Ani. J. Occup. Thcr. 1993, 47 [2), 174-178. 3. Cupo M.P., Sheredos S.].: Clinicul evaluation of the modular electromechanical !ock actua- tur (MELAj for above elbow prostlieses: a finał raport. }. Rehab. Res. Dev. 1996, 33 (1), 56-67. 4. Czerni ccki f.M., Giucr A.: Insight into amputee running. Ani. ). Phys. Med. Rehabil. 1992, 71, 209. 5. Davidi>fi G.N., Lampman R.M., Wcstbury L., Deron J., Fintstone H.M., Islam S.: Excercise testing and iraining of persons with yascular amputation: Safety and cfftcacy of arm ergom- etry. Arch. Phys. Mcd., 1992, 73, 334-338. ó.Dega W: Ortopedia i rehabilitacja- PZWL, Warszawa 1984, 901-957. 1 Docringcrf.A., Hogan N.: Perfornwnce ofubove elbow body-powered prosiheses in visualfy guided uncanstmined molion tasks. IEEE Trans. Biomed. Eng. 1995, 42 [6], 621-631. S.Dziak A.: Protegowanie kończyn na przestrzeni dziejów. Chir, Nirz. Ruchu Ortop. Pal. 1985, 50 [3), 265-269. 9. Hagberg K., Rtnstrdm P., Berlin O.: Function after thruugli-knee compared with below-knee and ahove-knee amputation. Prosthct, Orthot Int. 1992, 16, 168. lO.KrugcrL.M. Fishmaii S.: Myoelectric and bady-powereJprostheset. J. Pediatr. Orthop. 1993, 13(11,68-75. 1. Łuczak E., Prosnak M.; Możliwości pierwotnego protazowcinia tymczasowego pu umpuia- cjach w obrębie kończyn górnych. Kwart. Oriop. 1995, 3, 66-77. 12. Millcr L.A., Childress D.S.: Analysis of a yerucal comptiance prosthetic foot. ]. Rehabi!. Res. Dev. 1997, 34 |1), 52-57. i.Myśliborski T.: Najczęstsze błędy przygotowania kikutów do protezowania. Chii. Narz. Ruchu Ortop. Poi. 1961, 26 (6), 783-7H6. H.Sanders I.E., Dały C.H., BurgessE.M.: Interface sheai shown during ambulatian with below knee prosthetic limb. }. Rehabil. Res. Dev. 1992, 29, 1. 1.8. Rehabilitacja osób z chorobami reumatycznymi Andrzej Lesiak Choroby reumatyczne są zaliczane do układowych schorzeń uszkadzających przede wszystkim narząd ruchu, ale również inne układy i narządy: układ nerwowy, krążenia, pokarmowy, dokrewny, narząd wzroku. Reumatologia zajmuje się wieloma chorobami, których symptomatologia dotyczy głównie luh częściowo układu ruchu. Poza zajęciem układu ruchu choroby reumatyczne charakteryzują się rozmaitymi objawami klinicznymi, które są wykładnikiem zajęcia różnych narządów i układów. Wspólną ich cechą jest przewlekły i na ogół trudny do przewidzenia przebieg. Choroby reumatyczne zajmuj;) jedno z pierwszych miejsc wśród przyczyn socjalnego kalectwa. Z tego wynika potrzeba ich wczesnego rozpoznania i kompleksowego leczeniu, w którym rehabilitacja odgrywa podstawową rolę. W praktyce określenie "zapalne choroby reumatyczne" jest na ogół jednoznaczne z pojęciem "zapalne choroby tkanki łącznej" (z.ch.t.f.j. Nomenklatura i klasyfikacja tych chorób dotychczas nie zostały jeszcze należycie opracowane i uporządkowane. Dotychczas nie ustalono etiologii i patogenezy jednostek chorobowych i zespołów 110-zologicznych. Dlatego pomimo coraz większego zasobu informacji, szczególnie z dziedziny immunologii, oraz pojawiania się coraz to nowych sposobów leczenia, zwłaszcza fizykalnego, nadal nie ma leczenia przyczynowego. Nieznajomość przyczyn większości chorób mieszczących się w obszarze reumatologii uniemożliwia ich właściwa klasyfikacje, zachodzi jednak konieczność posługiwania się jednolitym podziałem i mianownictwem tych chorób. W tym celu ko-mihja Amerykańskiego Towarzystwa Reumatologicznego (ARA) opracowuje co kilka lat podziały oparte na wynikach bieżących badań dotyczących tzw. markerów chorób lub ich mechanizmów patogenetycznych