To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.
Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne Metoda jest znana w Polsce od lat siedemdziesiątych, kiedy Weronika Sherborne, angielska nauczycielka wychowania fizycznego i fizjoterapeutka, wraz z Anna Leonard i George'em Hillem prowadziła w naszym kraju szkolenia dla nauczycieli i terapeutów. Autorka opracowała dla rodziców i terapeutów program aktywności ruchowej pozwalający zarówno na przeżycie doznań kinestetycznych, jak i na kontakt fizyczny dostarczający wrażeń dotykowych w bliskości emocjonalnej dorosłego i dziecka w czasie wspólnej zabawy, Jest to zbieżne z koncepcją E, Eriksona, twierdzącego, iż prawidłowe relacje z opiekunem (matką) od urodzenia stwarzają fundament postawy ufności wobec otoczenia. Wykorzystując wiedze, doświadczenie i obserwacji; ruchu ludzkiego, w metodzie ruchu rozwijającego dla dzieci według Sherborne zwraca się uwagę na trudności dzieci ze specjalnymi potrzebami w kontaktach z własnym ciałem oraz z innymi ludźmi. Dzieci te wymagają znacznie większej intensywności i ciągłości doświadczeń ruchowych niż dzieci o prawidłowym rozwoju. W "ruchu rozwijającym" dzieci są poddawane stymulacji poprzez kontakt emocjonalny, fizyczny i ruch w formie zabawy (często przy muzyce). Z bogatego zestawu ćwiczeń można wybierać te, które w danej sytuacji są najpotrzebniejsze. Odczucia, które są odbierane podczas ćwiczeń dotykowych (przylegania, opierania, przesuwania, odpychania), równoważnych, rytmicznych i siłowych, wzajemnie się przenikają, poprawiają motorykę dużg (statomotorykę) i małą (precyzyjną], koordynację ruchów, ich kontrolę i celowość. Ponadto rozwijają zaburzone funkcje poznawcze związane z koncentracją uwagi oraz jej ukierunkowaniem na określony cel. Zajęcia w grupie dzieci i dorosłych ułatwiają zapamiętywanie czynności zakończonych sukcesem. Wyróżnia się 6 grup ćwiczeń: 11 rozwijające świadomość ciała, poznawanie części ciała i odczucie ich ruchu, 21 ćwiczenia świadomości przestrzeni, 3] ćwiczenia "z" - nauka współpracy z innymi ludźmi, 4] ćwiczenia "przeciwko" - poznawanie .siły i sprawności ruchowej, 5) ćwiczenia "razem" - nauka współpracy i partnerstwa, zaufanie, opanowanie emocji i lęku, ó) ruch kreatywny. Terapeuta proponuje gotowy scenariusz zajęć, poddawany zmianom w zależności od możliwości uczestników i propozycji dziecka, tak aby mogło ono być twórcze. Ruch rozwijający jest metodą niewerbalną - poprawia komunikację dziecka z otoczeniem poprzez język "ciała i ruchu", co wobec słabego rozwoju mowy u dzieci z zaburzeniami rozwoju pozwala im być lepiej rozumianymi przez otoczenie. Ćwiczenia odbywają się na podłodze - przy muzyce, która pomaga przezwyciężyć dzieciom nieśmiałość względem obcych, a także nawiązać ściślejszy kontakt z rodzicami. 426 1. Rehabilitacja kliniczna Pedagogika lecznicza Marii Montessori Celem nadrzędnym te] pedagogiki jest normalizacja, czyli korygowanie błędnego, nieprawidłowego zachowania dziecka zdrowego (pedagogika edukacyjna) lub niepełnosprawnego umysłowo lub fizycznie (pedagogika rcedukacyi no-rehabilitacyjna], Ruch Montessori jest znany w Europie, Azji i Ameryce. Przedszkola i szkoły prowadzone la metodą byłv tworzone w Japonii, Chinach i w większości krajów europejskich. Ruch ten był znany także w Polsce w okresie międzywojennym. We Lwowie istniała szkoła kształcąca nauczycieli do pracy w przedszkolach i szkołach Montessori. Ze względu na ich chrześcijański charakter i "inną" edukację placówki te nie odrodziły się po wojnie. Dopiero w 1994 r. powstało w Łodzi Towarzystwo Montesson. Przedszkola i szkoły prowadzone tą metoda są tworzone dzięki wsparciu Międzynarodowego Towarzystwa Montessori w Monachium, szerzącego pod kierownictwem Hellbruggego idee pedagogiki leczniczej Montessori. Antropologiczne założenia pedagogiki Montessori wynikają z przyjętych przez nią wyobrażeń elementów koncepcji wszechświata i człowieka, opartych na jednym naturalnym lub wewnętrznym planie budowy i rozwoju, przebiegającego harmonijnie lub dysharrnonij-nie. Dysharmonię dostrzegała Montessori przede wszystkim w sferze moralnej. Wychowanie, aby było skuteczne, musi być oparte na naturalnych prawach rozwoju człowieka