To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.
Powyższa prawidłowość dotyczy wszystkich ludzi, bez względu na poziom ich sprawności - sprawnych oraz niepełnosprawnych. Podsumowując zaprezentowane rozważania, można podać definicję oddającą istotę polityki społecznej państwa wobec niepełnosprawnych. Polityka społeczna wobec osób niepełnosprawnych to ogół działań podmiotów publicznych i organizacji pozarządowych mających na celu tworzenie ogólnych, warunków pracy, bytu i funkcjonowania osób niepełnosprawnych we wszystkich dziedzinach życia gospodarczego i społecznego, umożliwiających, przy ich aktywności ekonomicznej i społecznej, pełną integrację ze społeczeństwem {A.. Kurzynowski 1997, s. 13). Kwestia osób niepełnosprawnych w systemie polityki społecznej państwa nabiera znaczenia, ze względu na lawinowe zwiększanie się ilości osób niepełnosprawnych. Obniżanie stopy umieralności niemowląt, wzrost ilości chorób cywilizacyjnych, dewastacja naturalnego środowiska, konflikty narodowościowe i wyznaniowe, wysoka skuteczność leczenia i przedłużanie się życia powodują, że ilość osób niepełnosprawnych zwiększa się. Niektórzy badacze określają ją na około 18%. Poza tym należy zauważyć, że sami niepełnosprawni, będąc pod wpływem osiągnięć naukowych i upowszechniania się idei integracyjnych, pragną prowadzić bogatą i szeroką działalność we wszystkich dziedzinach życia. Polska staje obecnie przed kilkoma ważnymi zmianami w polityce społecznej. 1. Obecnie przygotowuje się reformę państwowych ubezpieczeń społecznych. Składki ubezpieczeniowe mają być opłacane przez pracodawców, jak i przez pracowników, a nie jak dotąd tylko przez pracodawców. Jest to ważny aspekt dostosowywania ubezpieczeń społecznych do rozwiązań obowiązujących w Unii Europejskiej. Z kolei ubezpieczenia społeczne stanowią podstawę do reformy służby zdrowia. 2. Wejście Polski do struktur Unii Europejskiej wymaga podjęcia wyzwań związanych ze swobodnym przepływem siły roboczej, wprowadzenia porównywalnych przepisów dotyczących stosunku pracy, minimalnych wymagań w zakresie ochrony zatrudnienia. Wymaga również realizacji standardów europejskich w zakresie opieki społecznej, ochrony zdrowia, równości szans mężczyzn i kobiet. Dalej, wymaga pomocy strukturalnej w osiąganiu jakości życia oraz równości szans osób niepełnosprawnych z pełnosprawnymi. Główną zasadą polityki Unii Europejskiej jest równoważenie rozwoju ekonomicznego i socjalnego. Aktualnie, z trudem tworzona polityka społeczna wobec osób niepełnosprawnych, jest kreowana w oparciu o ważne międzynarodowe wskazania i standardy: Deklarację Praw Osób Niepełnosprawnych, Rezolucję Ogólnego Zgromadzenia ONZ z dn. 3 grudnia 1975 r., Nr 3447 (....), Zalecenie Międzynarodowej Organizacji Pracy Nr 99, dotyczące Rehabilitacji Zawodowej Osób Niepełnosprawnych z 1955 r., Zalecenia MOP nr 168 dotyczące Zawodowej Rehabilitacji i Zatrudnienia Osób Niepełnosprawnych z 1983 r., Europejską Kartę Socjalną z 18 października 1961 r. i Protokół Dodatkowy z 5 maja 1988 r., Dokument Stolicy Apostolskiej dotyczący Międzynarodowego Roku Osób Niepełnosprawnych z dnia 4 marca 198 Ir. Stwierdza się w nin-;' Pierwszą zasadą, będącą tą, o której trzeba mówić w sposób jasny i zdecydowany, jest to, iż osoba niepełnosprawna (niezależnie od tego, czy kalectwo jest rezultatem wrodzonego upośledzenia, chronicznej choroby lub nieszczęśliwego wypadku, albo też upośledzenia umysłowego czy fizycznego, i niezależnie od tego, jaki by nie był ciężki stan upośledzenia) Jest pełnym ludzkim podmiotem, o świętych i nienaruszalnych prawach Stwierdzenie to oparte jest na zdecydowanym uznaniu faktu, ze istota ludzka posiada jedyną w swym rodzaju godność i niezależną wartość, od chwili poczęcia i w każdym stadium rozwoju, niezależnie od tego, jaki jest jego lub jej stan zdrowia. Zasada ta, która wywodzi się z prawej świadomości ludzkości, musi stać się nienaruszalną podstawą ustawodawstwa i społeczeństwa. Istotnie, po zastanowieniu się, można powiedzieć, że osoba niepełnosprawna z ograniczeniami i bólami, na które on czy ona cierpi, uwydatnia tajemnicę istoty ludzkiej z całą jej godnością i szlachetnością. Gdy mamy do czynienia z osobą niepełnosprawną, ukazują się nam ukryte granice ludzkiego istnienia i jesteśmy zmuszeni przybliżyć się do tej tajemnicy z szacunkiem i miłością. Ponieważ osoba cierpiąca z powodu upośledzeń jest podmiotem mającym pełne prawa, on lub ona musi uzyskać pomoc, aby zając swoje miejsce w społeczeństwie w każdym aspekcie i na każdym szczeblu, tak długo jak jest to możliwe do pogodzenia z jego lub jej możliwościami. Uznawanie tych praw i obowiązek ludzkiej solidarności są zobowiązaniem i zadaniem, które mają być uyykonane i które stworzą warunki oraz struktury psychologiczne, socjalne, edukacyjne i ustawodawcze, sprzyjające właściwej akceptacji i pełnemu rozwojów indyn/idualnej osoby niepełnosprawnej. Deklaracja Praw Osób Niepełnosprawnych stwierdza w paragrafie 3, że "osoby niepełnosprawne mają prawo do szacunku dla swojej ludzkiej godności