To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.
Jest to celowe działanie czynników oficjalnych, które zbyt dobrze wiedzą, iż ludzie wykształceni stanowią największe zagrożenie dla ich strefy wpływów. Sumeryjska Lista Królów, która powstała przed 2000 rokiem p.n.e. i składa się z piętnastu tablic, dostarcza informacji o kolejnych panujących władcach od początku systemu monarchicznego. Zaczyna się na długo przed Potopem i kończy w XVIII wieku p.n.e. Wymienia nie tylko poszczególnych królów, lecz także ich siedziby w państwie sumeryjskim. Wykaz rozpoczyna się od królów, którzy panowali przed patriarchami (patrz: Królowie Sumeru przed Potopem, s. 225) i mowa w nim jest o Potopie, a zaczyna się od słów: „Gdy królestwo zstąpiło z nieba". Tekst wyryty na bardzo starej sumeryjskiej tablicy, znalezionej w Nippur, opublikowany przez wybitnego sumerologa Arno Poebla w 1914 roku, potwierdza to, co znajdujemy w Liście Królów, czytamy tam bowiem: „Gdy... władzy królewskiej został spuszczony z nieba, gdy wyniosła tiara i tron królewski zostały spuszczone z nieba". Następnie wymienia się tam te same siedziby królewskie - Eridu, Bad-tibira, Larak, Sippar i Szuruppak. Władza królewska pod każdym względem uważana była za boską, udzieloną przez Anunnaki, a znany sumerolog profesor Henri Frankfort w 1948 roku tak powiedział: „Nikt w Mezopotamii nie kwestionował władzy królów, którzy z zasady różnili się od zwykłych ludzi, z tym że ścisłe określenie tych różnic nie jest proste". W kromkach opisano sytuację poprzedzającą wprowadzenie przez Anunnaki królestwa na ziemi: Nie ustanowili jeszcze króla dla ciemnych ludzi. Nie zawiązano opaski na głowie i korony; nie wysadzono berła z lapis lazuli (...) Berło, korona i opaska [nadal] spoczywały w niebie przed Anu. Nie odbywały się żadne narady; potem zaś królestwo zstąpiło z nieba. Ośmiu królów przed Potopem panowało w sumie przez 67 sza (lub sar), a jeden sza określano kołem O = 360°. Miara ta pochodzi od zwrotu sza-at-am, co znaczy dosłownie „przejście", a trzysta sześćdziesięciostopniowe przejście to oczywiście obieg po pełnej orbicie. Około 275 roku p.n.e. (czyli mniej więcej trzysta lat po zredagowaniu Księgi Rodzaju), babiloński kapłan Berossus napisał dla greckich czytelników dzieło stanowiące dziwaczną mieszaninę astrologii i tradycji romantycznej, zatytułowane Babyloniaka. Wspomina w nim, że starożytna miara czasu sza oznacza 3 600 lat, a więc 67 sza w odniesieniu do przedpotopowych królów obliczano w niektórych opracowaniach na 241 200 lat. Tymczasem nasze trzysta sześćdziesięciostopniowe koło pochodzi właśnie od mezopotamskiegosza, albowiem każda ziemska orbita była równoważna z jednym stopniem (1/360) orbity Anunnaki. Orbita Anunnaki (sza O) była - zgodnie z ustaleniami sir Leonarda Woolleya - równoważna z 360 (a nie z 3 600) ziemskimi latami. Prawo do ustalania ziemskich lat miał wielki Anu, który opiekował się sumeryjskim kalendarzem. W języku aka-dyjskim jego imię brzmiało Anum i stąd wywodzi się określenie annum (rok) w odniesieniu do obiegu Ziemi wokół Słońca. Na tej podstawie można obliczyć, że ośmiu przedpotopowych królów (z dynastii Nefidim - tych, którzy zstąpili) rządziło w sumie 24 120 ziemskich lat (czyli 67 lat/sza Anunnaki). Ale jak twierdzi profesor Jacobsen, w Liście... brak jednego króla. Imię jego znajduje się natomiast w innych tekstach. Jest nim król Ziusu-dra, syn Ubartutu z Szuruppak. Ziusudra (zwany także Utanapisztim) rządził w okresie, kiedy nastał Potop, był więc pierwowzorem Noego: Człowieku z Szuruppak, synu Ubar-Tutu: Zwal dom; zbuduj statek! Porzucić majętności, szukaj życia! Wyprzyj się dobytku, chwytaj życie duszy! Weź na pokład statku nasienie wszystkiego co żyje . Średni czas panowania ośmiu królów to 3015 ziemskich lat (24120:8), jeśli więc przyjmiemy, że Potop nastąpił w połowie panowania króla Ziusudry, to do okresu przedpotopowego musimy dodać 1508 lat, co daje w sumie 25 628 lat. Jeżeli Potop wydarzył się około 4000 roku p.n.e., jak to wykazały odkrycia archeologiczne sir Leonarda Woolleya, to pierwszy król z dynastii Nefilim rządził od mniej więcej 29 628 roku p.n.e. (24 120+1 508), a zatem znajdujemy się w epoce bliskiej 30 tysiącom lat p.n.e., kiedy to rasa neandertalska i Eljo ostatecznie zniknęły po zjawieniu się hybrydycznego gatunku lemuryjskiego — rasy kro-maniońskiej. Był to ten sam okres, w którym Czuwający Henocha (Nefilim) stali się strażnikami nowo powstałego społeczeństwa. Jeśli Anunnaki mieli własną orbitę i odrębną metodę obliczania długości roku (360° sha O), to wszystko wskazuje na to, że pochodzili z innego świata. Lista Królów określa to zdecydowanie i jednoznacznie: „Królestwo zstąpiło z nieba". Skąd zatem przybyli Anunnaki i Nefilim? Znane planety układu słonecznego to Merkury, Wenus, Ziemia, Mars, Jowisz, Saturn, Uran, Neptun i Pluton. Z planet-olbrzymów najbardziej oddalony od Słońca jest Neptun, którego orbita okołosłoneczna trwa 165 ziemskich lat. Orbita Plutona jest mimośrodowa, tak więc czasem bywa najbardziej oddalona od Słońca, a czasem nie. Obieg jej wokół Słońca trwa 248 ziemskich lat, z czego wynika, że planeta, która obiega Słońce w czasie 360 ziemskich lat musiałaby być położona znacznie dalej za Plutonem. Dziś nic nam nie wiadomo o istnieniu takiej planety, ale to wcale nie znaczy, że jej tam nie ma; oznacza to jedynie, że astronomowie nie znaleźli za Plutonem żadnej planety. Ci, którzy czytali Krew z krwi Jezusa, wiedzą, że zawsze szukam racjonalnego wytłumaczenia tajemniczych czy paranormalnych zjawisk. Na podstawie analizy porównawczej tekstów skłaniam się ku opinii, że - niezależnie od tego, jak pradawne kroniki interpretowali ci, którzy je zapożyczyli - autorzy tych kronik doskonale widzieli, co chcą przekazać