To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.

p.m., w Hiszpanii do 1500 m n.p.m. Tryb życia: w odpowiednich środowiskach pia- skarkę hiszpańską spotyka się często w du- żych zagęszczeniach. Porusza się bardzo zwinnie, wykorzystując przy tym każdą dogod- ną osłonę i często spostrzec ją można dopiero wtedy, gdy biegnie błyskawicznie po otwartej przestrzeni. Również piaskarka hiszpańska, podobnie jak p, algierska, wydaje dźwięki które można usłyszeć, gdy jaszczurka jest roz- złoszczona. W upalne lato zapada w sen letni, a także, chociaż nie wszędzie, w sen zimowy Prześladowane jaszczurki szybko uciekają mogą się również zagrzebać w sypkim piasku Rozród: samica składa liczące 3-4 jaja złoże do wygrzebanego przez siebie zagłębienia w ziemi. Pokarm: mniejsze chrząszcze, a także szarań- czaki, pająki i mrówki. Uwagi: u piaskarki hiszpańskiej brak cech dy- morfizmu płciowego. 138 Jaszczurkowate mrigszi 139 Jaszczurka perłowa [Lacerta lep/da) Rodzina jaszczurkowate (Lacertidae) Wygląd: bardzo duża jaszczurka o silnej, ma- sywnej sylwetce. Głowa jest potężna, z wypuk- łymi policzkami i zaokrąglonym pyskiem. Sze- roko osadzony ogon kończy się długim, cien- kim szpicem. Ubarwienie ciała zmienne. Po- kryta drobnymi, perłowatymi łuskami strona grzbietowa jest przeważnie zielona, rzadziej oliwkowobrązowa z grubym, ale często rów- nież bardzo delikatnym, czarnym, siatkowa- tym lub esowatym rysunkiem, który lekko za- znacza się również na przeważnie zielonych bokach ciała. Znajdują się na nich 3, niekiedy także 4, rzędy dużych, intensywnie niebieskich plam, które mogą być czarno obwiedzione. Nogi i nasada ogona są zielone i czarno pla- miste, natomiast brzuch jest prawie zawsze białawy lub żółtawy, rzadziej białozielonkawy. Młode j. perłowe mają jaskrawą szatę młodo- cianą - na oliwkowo- lub ciemnozielonym tle występują czarno obrzeżone, żółte plamy, uło- żone przeważnie w poprzeczne rzędy. Całko- wita długość ciała 600-650 mm. Występowanie: Półwysep Iberyjski, pd. Fran- cja, pn.-zach. Włochy i pn.-zach. Afryka. Środowisko: zasiedla suche, porośnięte skąpą roślinnością i silnie nasłonecznione stanowis- ka pełne różnych kryjówek. Występuje rów- nież na plantacjach i w winnicach, a także na terenach piaszczystych lub skalistych. W gó- rach spotykana do 2100 m n.p.m. Tryb życia: wiosną, po spoczynku zimowym, i jesienią jaszczurka perłowa jest szczególnie żądna słońca. Spędza wtedy wiele godzin na kąpielach słonecznych. Latem, gdy panują wy- sokie temperatury, wygrzewa się na słońcu znacznie krócej, natomiast wydłużają się okresy aktywności. Jaszczurka perłowa prze- mierza zajęte przez siebie terytorium przekra- dając się powoli. W razie zagrożenia lub sprzeczki ze współplemieńcem może jednak 140 naprawdę szybko uciekać, przy czym tułów i ogon są lekko uniesione ponad podłoże. W sytuacji bez wyjścia sapie z szeroko otwar- tym pyskiem i skacze na prześladowcę. W od- powiednich środowiskach jaszczurki perłowe potrafią występować w zdumiewająco dużych zagęszczeniach, mogą być również spotykane tylko pojedynczo. Jaszczurka perłowa wygrze- buje podziemną norę lub korzysta z naturalnej kryjówki (np. nory gryzonia, pryzmy kamieni, dziuplastego drzewa, itp.) i przebywa w jefl pobliżu, powracając do niej, gdy chce udać się na spoczynek lub schronić przed wrogiem. Rozród: dojrzałe do rozrodu samice szukają towarzystwa samców, które toczą między so- bą pozorowane demonstracyjne walki, zwykle nie przynoszące im żadnej szkody. Wydaje się, że przy wzajemnym dobieraniu się obu płci ważną rolę odgrywa zapach, zaobserwo- wano bowiem, że samiec oblizując kloakę sa- micy sprawdza jej gotowość do rozrodu. Doj- rzałość płciową samce osiągają po dwóch, a samice po trzech latach życia. Złoże składa się przeważnie z 20 lub więcej jaj. Wylęgające się po blisko 3 miesiącach małe jaszczurki perłowe mierzą 105-120 mm długości. Pokarm: jaszczurka perłowa żywi się głównie większymi owadami, wyszukiwanymi w czasie powolnej penetracji zajmowanego przez siebie rewiru. Poluje przede wszystkim na chrząszcze, świerszcze, pasikoniki i sza- rańczaki, ale również na pokryte śluzem lub nieapetyczne i zdolne do obrony zwierzęta, takie jak ślimaki, skolopendry i skorpiony. Szarańczaki, mimo swojej liczebności w śro- dowisku nie stanowią podstawy pożywienia jaszczurki perłowej, gdyż ze względu na swo- ją szybkość poruszania się są dla niej zbyt trudne do złapania. Drobne kręgowce tylko wyjątkowo padają łupem tej jaszczurki