To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.

11, Torino 1964. Corail, J.-L. de, La crise de la notion juridi¹ue de service public en droit administratif francais, Paris 1954. Cormenin, Louis-Marie de la Haye de, Du Conseil dEtat envisage comme juridiction dans notre monarchie constitutionnelle, Vavis 1818 [bezimiennie]. Niemniej jednak spotykane s¹ tak¿e wykazy, w których na pocz¹tku pisane jest imiê (pierwsza litera imienia). Po trzecie - nazwiska z partyku³¹ pisan¹ du¿¹ liter¹ (niderlandzkie Van, francuskie De, w³oskie Di) powinny byæ zamieszczane pod liter¹ partyku³y (w myœl za³o¿enia, i¿ stanowi¹ element nazwiska). Rozwi¹zanie podobne przyjmowane jest (prawie powszechnie) w wydawnictwach zagranicznych. Dlatego jego tu zaakceptowanie ma w miarê mocn¹ podstawê, choæ ca³a kwestia jest doœæ skomplikowana. Jednoczeœnie nazwiska z partyku³¹ pisan¹ ma³¹ liter¹ zamieszczamy pod liter¹ alfabetu w³aœciw¹ dla pierwszej litery nazwiska, np. Laubadere, Andre de, Relleclions sur la crise ... lub Laubadere, A. de,... W sytuacji, gdy decydujemy siê pisaæ imiê lub pierwsz¹ jego literê na pocz¹tku zapis powy¿szy umieszczony w tym samym miejscu wykazu bêdzie mieæ (ci¹gle pod liter¹ L) postaæ: Andre de Laubadere, Reflections sur la crise ... lub A. de Laubadere, Reflections sur la crise ... Po czwarte - jeœli znamy wy³¹cznie inicja³y autora, inicja³ sygnuj¹cy nazwisko wyznacza alfabetycznie miejsce w wykazie. Po pi¹te - w przypadku dwóch lub wiêcej autorów (wspó³autorów) pracy regu³ê alfabetyczn¹ stosujemy wobec pierwszego autora. Podobnie postêpujemy w wypadku, gdy autorem pracy jest organizacja: pierwsze litery pierwszego wyrazu nazwy organizacji (np. Polski Klub Ekologiczny) wyznaczaj¹ miejsce w wykazie. Po szóste - w razie, gdy praca nie ma wyró¿nionego autora, umieszczamy j¹ w wykazie wedle liter pierwszego wyrazu tytu³u. Po siódme - prace zbiorowe umieszczamy w miejscu wyznaczonym alfabetycznie przez nazwisko jej redaktora, np. Wrzesiñski, W., (red.), Wokó³ stereotypów Polaków i Niemców, Wroc³aw 1991. Po ósme - jeœli nie ma potrzeby wykazania ca³ej pracy zbiorowej, a chodzi tylko o wykazanie zindywidualizowanej czêœci tej pracy, zapis w wykazie winien mieæ nastêpuj¹c¹ postaæ: Tyszkiewicz, L. A., Z badañ nad narodzinami stereotypów S³owian w historiografii zachodniej wczesnego œredniowiecza, (w:) Wokó³ stereotypów Polaków i Niemców (pr. zbiór, pod red. W. Wrzesiñskiego), Wroc³aw 1991. Uwaga. Zgodnie z orzeczeniem S¹du Najwy¿szego z 1971 roku tekst zapo¿yczony z wyró¿nionego autorsko opracowania zamieszczonego w pracy zbiorowej bez podania adresu tego opracowania nie ma charakteru cytatu (czyli zachowania prawnie dozwolonego), choæby okreœlenie pracy zbiorowej by³o cytowane w spisie cytowanej literatury. Po dziewi¹te - tytu³y czasopism i gazet piszemy (podobnie jak w przypisach) w cudzys³owie, dodaj¹c bez uprzedniego przecinka rok wydania, a po roku wydania i po przecinku oznaczamy numer czasopisma, ewentualnie zeszyt (stosownie do nazwy oryginalnej). Numer w skrócie nr i zeszyt w skrócie z. (czasami tom -1.) piszemy zazwyczaj ma³¹ liter¹. Po dziesi¹te - w wykazie nie podajemy stron. Strony, i to jedynie w czasopismach (gazetach) podajemy wy³¹cznie wtedy, gdy stosujemy specjalny sposób cytowania okreœlany w rozdz. VI podrozdz. 2 pkt. 4. Byæ mo¿e, z powodu rosn¹cej gruboœci gazet trzeba bêdzie zaniechaæ regu³y niepodawania strony. Rozdzia³ IX Problem bibliografii Nazywanie wykazu cytowanych publikacji (literatury, prac) bibliografi¹ jest, oczywiœcie, b³êdem, i to b³êdem nierzadkim nie tylko w pracach magisterskich. Niemniej jednak trzeba podkreœliæ, i¿ pojêcie bibliografii jest skomplikowane. Warto wiêc mo¿e przytoczyæ je za Encyklopedi¹ wiedzy o ksi¹¿ce (Wroc³aw 1971), zgodnie z któr¹ bibliografia (greckie biblion albo biblos = ksi¹¿ka, graphein = pisaæ), to uporz¹dkowany „spis (wykaz, zestawienie) dokumentów, dobranych wg pewnych kryteriów, spe³niaj¹cy okreœlone zadania informacyjne. Istniej¹ ró¿ne rodzaje B., o których decyduj¹ kryteria doboru oraz rodzaj opisu. Jeœli kryterium doboru stanowi¹ cechy treœciowe dokumentów, powstaj¹ bibliografie treœciowe. Przyjêcie jako kryterium danych tytulatury lub formy wydawniczej czy piœmienniczej dokumentów daje B. wydawniczo-formalne. Jeœli B. ma zarejestrowaæ wszystkie dokumenty odpowiadaj¹ce ustalonym kryteriom, powstaje B. kompletna (poprawniej - d¹¿y siê do kompletnoœci, gdy¿ dziœ, nawet przy zamierzeniu kompletnoœci, z regu³y pomija siê mniej wartoœciowe dokumenty). B. selekcyjna z góry zak³ada dokonywanie wyboru (selekcji) spoœród dokumentów odpowiadaj¹cych przyjêtym kryteriom. Inny podzia³ B. opiera siê na pojêciu zakresu, wyznaczanego przez cechy treœciowe dokumentów dobieranych do B., oraz zasiêgu, okreœlanego przez cechy wydawniczo-formalne dokumentów. B. specjalne maj¹ zakres ograniczony lub zakres pe³ny, a ograniczony zasiêg autorski czy wydawniczo-formalny, jak B. dziedzin lub zagadnieñ, B. regionalna, B. lokalna, B. osobowa, B. zalecaj¹ca, B. dokumentów o okreœlonej formie wydawniczej lub piœmiennej. W zale¿noœci od podstawy opisu wyró¿niamy B. prymarne i pochodne. W B. prymarnej dokonuje siê opisu dokumentów z autopsji, zasadniczo w czasie najbli¿szym momentu ich ukazania siê, jak w B. narodowej bie¿¹cej; B. pochodna natomiast przejmuje opisy z innych B. W zale¿noœci od rodzaju opisu wyodrêbniamy B. rejestracyjne, maj¹ce opis rejestracyjny (zasadniczy), oraz B. adnotowane, analityczne lub krytyczne; opis zasadniczy jest w nich uzupe³niony adnotacj¹, analiz¹ lub adnotacj¹ krytyczn¹." Encyklopedia wyró¿nia bibliografiê adnotowan¹, analityczn¹, bibliografii, bie¿¹c¹, czasopism, dziedzin lub zagadnieñ, krajoznawcz¹, ksiêgarsk¹, lokaln¹, miêdzynarodow¹, narodow¹, osobow¹, powszechn¹, prospektywn¹, regionaln¹, rejestracyjn¹, retrospektywn¹, zalecaj¹c¹, za³¹cznikow¹, zawartoœci czasopism. Z kolei wyró¿niona bibliografia dziedzin lub zagadnieñ „stanowi najliczniejsz¹ grupê bibliografii. Tematem tej grupy s¹: wielkie dzia³y wiedzy (np. nauki matematyczno-przyrodnicze, medycyna, technika, nauki rolnicze); poszczególne dziedziny (np. w obrêbie nauk technicznych: bibliografia budownictwa, górnictwa, kolejnictwa); poszczególne zagadnienia (np. bibliografia problematyki t³umaczenia)