To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.

Zwisał za karkiem mężczyzny, znikając pod kołnierzem bluzy. Całą czwórką oglądali nagranie. Lawrence dołączył do grupy ćwiczących. Stanął bezpośrednio za panią Dibbs. Nie było dźwięku, ale kiedy grupa zaczęła rozgrzewkę, łatwo można było sobie wyobrazić rytmiczną muzykę. Pani Dibbs kucnęła, wypięła się, wyrzuciła nogę, zrobiła kilka pajacyków, a później biegała w miejscu; całkiem zwinnie jak na kompletną inwalidkę. Na sali zdjęła okulary przeciwsłoneczne i przepaskę, toteż jej twarz całkiem wyraźnie odbijała się w stojącym przed ćwiczącą grupą lustrze. Grupę prowadziła kobieta w obcisłym kostiumie gimnastycznym ze stringami, których tylny pasek przebiegał między umięśnionymi wzgórkami jej pośladków, również doskonale widocznymi w lustrze. Odbijał się w nim także Lawrence. Jedyny mężczyzna wśród tych wszystkich kobiet w strojach z czarnej lycry skakał, kucał, sapał, wymachiwał ramionami, wszystkie ruchy wykonując o ułamek sekundy lub dwa za panią Dibbs i resztą grupy. Oczywiście nadal miał na nosie okulary. – Prosicie mnie o radę w tej kwestii z powodów prawnych? – spytała Sydney. – Tak – odparła Trudy. Mocno trzymała w prawej ręce pilota magnetowidu, jakby się obawiała, że jej mąż lada chwila po niego ruszy. – No cóż, macie dobry materiał dowodowy przeciwko niej – odparła śledcza. – Nie możecie go użyć tylko w jednym przypadku: jeżeli był to prywatny obiekt rekreacyjny. W takim miejscu nie wolno nikogo nagrywać, podobnie jak na trampolinie własnego basenu podejrzanego. Trudy skinęła głową. – Wiem. Ten film nakręciliśmy w miejskim centrum gimnastycznym. To własność publiczna. – I uzgodniliście wszystko z kierownikiem? – Tak. – I w tych ćwiczeniach może uczestniczyć każdy członek społeczności? – Trudy podniosła wzrok na taśmę, gdzie pani Dibbs i reszta umięśnionych młodych kobiet opuściła się do szybkiego kucnięcia z wyprostowanymi przed sobą ramionami. Widoczny w lustrze Lawrence usiłował pójść za ich przykładem, niestety o mało nie stracił równowagi, a gdy udało mu się wreszcie zrobić przysiad, reszta grupy podskoczyła już i zaczęła wymachiwać nogami. Obraz był czarnobiały, na taśmie można było jednak zauważyć, że twarz Stewarta ciemnieje, a na grubej bawełnie bluzy zaczęły się pojawiać plamy potu. – Nie widzę w takim razie żadnego problemu – stwierdziła Syd. – Możecie ten film pokazać sędziemu i ławie przysięgłych, o ile nie jest montowany. – Jest jeden problem – odparła Trudy i zaczęła przewijać kasetę na podglądzie. Stojący za nimi Lawrence stęknął głośno. Kiedy zestaw ćwiczeń się skończył, Stewart ruszył powoli do wyłożonego lustrami korytarza i gwałtownie opadł na fontannę wody pitnej. Kamera pokazała jego odbicie. Lawrence wytarł usta, zdjął na sekundę okulary (wtedy widać było jego stopy), nałożył je, po czym wytarł chusteczką policzki i czoło. Pot lał się z niego wręcz strumieniami. – Powinien wtedy wyjść – zauważyła Trudy ze smutkiem. – Nie byłoby to uprzejme – warknął jej małżonek. – Poza tym zapłaciłem za całą godzinę. No i chciałem pokazać, że pani Dibbs bez trudu potrafi ćwiczyć całą godzinę. – No cóż – mruknęła jego żona. – Bez wątpienia to udowodniłeś. Wcisnęła guzik na pilocie i przewijanie dwukrotnie przyspieszyło. Aerobik zmienił się w szaleńcze machanie odzianych w lycrę ramion i nóg, wypychania pośladków, poruszania ud, czyli prawie erotyczny taniec spoconych kobiet. Tłusty, wąsaty mężczyzna w okularach przeciwsłonecznych zawzięcie usiłował dotrzymać im kroku. Lawrence na ekranie oddychał teraz przez usta, a właściwie straszliwie sapał, twarz zaś miał okropnie zarumienioną. Wciąż na przyspieszeniu Syd i Dar obejrzeli jeszcze trzy przerwy i trzy wyprawy Lawrence’a do źródła wody pitnej. Potem była jeszcze czwarta, ostatnia przerwa. Według cyfrowego czytnika grupa ćwiczyła już czterdzieści osiem minut. Podczas tej przerwy kobiety się rozproszyły. Jedne biegały w miejscu, inne gawędziły po dwie, trzy lub więcej; pani Dibbs należała do tych pierwszych. Lawrence ciężkim krokiem podążył do korytarza i ruszył przed siebie. Na moment jego odbicie znów pojawiło się w tafli wody w fontannie. Bluzę Stewart miał kompletnie przepoconą, wręcz mokrą, a twarz ciemną – jak gdyby popękały mu wszystkie naczynia krwionośne. Później kamera odwróciła się od fontanny z wodą pitną i sali gimnastycznej, przemieściła dalej wyłożonym lustrami korytarzem, pokazała otwierane drzwi ze znaczkiem męskiej toalety i wtargnęła przez nie do pomieszczenia... Syd zaczęła się śmiać. – Okej, Trudy – wrzasnął Lawrence z jadalni. – Możesz już wyłączyć nagranie. Nasi goście wiedzą, o co chodzi. Trudy jednak utrzymała film na szybkim przewijaniu. Obraz kamery popędził ku jednemu z pisuarów, pokazał zdejmowane szorty gimnastyczne, potem widok przeniósł się na kafelki ponad pisuarem, wreszcie znów się podniósł, po czym ponownie opadł, poruszył się w pionie i poziomie, aż znalazł się nad zlewem, a w lustrze pojawiło się odbicie Lawrence’a, wciąż w ciemnych okularach, w których kojarzył się z Jackiem Nicholsonem. Zegar nadal pędził, szaleńczo odliczając sekundy. Wreszcie kamera wróciła do sali gimnastycznej na ostatnie kilka minut ćwiczeń. Lawrence poszedł za panią Dibbs na parking. Powódka wyglądała na ożywioną treningiem i prawie wskoczyła do hondy. Obraz kamery co rusz przechylał się niebezpiecznie, raz zatrzymał się przy słupku płotu, gdzie pojawiła się ręka wyraźnie słaniającego się na nogach Lawrence’a, który schwycił się słupka prawdopodobnie dla zachowania równowagi. Syd ciągle się śmiała. – To nic... nic osobistego – zdołała powiedzieć, podnosząc głos, aby mógł ją usłyszeć Stewart, który wycofał się już z jadalni do kuchni. – Rozumiesz zatem, w czym tkwi problem – zwróciła się do niej Trudy. Śledcza potarła policzki. – Jeśli chcecie pokazać film w sądzie, nie możecie go pociąć – powiedziała w końcu. Głos jej się trząsł, choć starała się przemawiać poważnym tonem. – Trzeba pokazać całość albo nic. – Cholera, zapomniałem! – krzyknął Lawrence z kuchni. – Możecie ją nagrać jeszcze raz – zauważył Dar. – Zdaję mi się, że pani Dibbs wyczuła intencje Larry’ego – stwierdziła Trudy. – Lawrence’a, nie Larry’ego – poprawił ją z kuchni Lawrence. – I możesz sobie, cholera, sama iść na ten aerobik. Trudy potrząsnęła głową. – To ja przesłuchiwałam panią Dibbs. Dlatego nie mogłam zarejestrować jej ćwiczeń. – No cóż... – zaczęła Syd