To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.
e. podczas sześciomiesięcznego rozejmu. Caradoc i Andragus w towarzystwie Genissy wrócili do Brytanii i ogłosili, że warunki pokoju ich nie satysfakcjonują. Rzymianie wysłali Ostoriusa Scapulę w miejsce Aulusa Plaucjusza i wojna trwała kolejnych siedem lat. Caradoc został w końcu pokonany w 52 roku podczas oblężenia którejś z walijskich fortec przez przeważającą liczebnie armię rzymską. Zdołał się wymknąć, lecz został wzięty do niewoli po zdradzie Cartimanduy, królowej Brygantów. Caradoca wraz z całą rodziną wzięto do niewoli jako zakładników. Jego córka Gwladys przyjęła imię Klaudia Britannica i wyszła za senatora rzymskiego Rufusa Pudensa. Rzymski poeta Marcjalis, bliski przyjaciel Pudensa, wspomina o tym małżeństwie w swoich Epigramach (Marcjalis 13 B. XI 53). O Klaudii napisał: "Claudia peregrina et edita Britannis" ("Cudzoziemka Klaudia, urodzona w Brytanii"). Ich dzieci zostały wychowane w wierze chrześcijańskiej, a w pałacu Pudensa można oglądać kościół św. Pudencjany, jednej z córek Klaudii i Pudensa, która zginęła śmiercią męczeńską. Dowództwo wojsk brytyjskich i tytuł pendragona przejął tymczasem Andragus, który nie zaprzestał walki z Rzymianami. Juwenalis, pisarz rzymski, żywiący wobec niego lęk pomieszany z podziwem, pyta: "Czy nasz nieprzejednany wróg Andragus, urodzony w rydwanie król brytyjski, spadł z wojennego tronu?"8 Tacyt zaś pisze: "W Brytanii, po wzięciu do niewoli Caradoca, Rzymianie doznawali dotkliwych porażek ze strony jednego tylko państwa Sylurów". Historyk określa ich mianem "ludu zawziętego i upartego".9 W 53 roku Ostorius Scapula poniósł klęskę pod Caervelin (Caermelin) w bitwie z siłami Andragusa. Napisał do Nerona, który wstąpił na tron po Klaudiuszu, list z prośbą o zwolnienie ze stanowiska dowódcy ze względu na zły stan zdrowia. Neron przyjął rezygnację Ostoriusa i wysłał w jego miejsce Aulusa Didiusza (Didiusza Gallusa), który zbudował Caer Dydd, "zamek Didiusza", czyli miasto Cardiff. Jako król Sylurów Andragus był z pewnością godnym poprzednikiem Artura i zasłużył sobie u Rzymian na przydomek Taurus Negri - "Czarny Byk". Fakt, że nosił tytuły pendragona Gwentu i Arthwyra niepomiernie utrudnił zadanie wszystkim tym, którzy pragnęli poznać prawdę o Arturze. Rozdział 7 Król Artur i Okrągły Stół ierwszym, który wprowadził do legendy Artura Okrągły Stół, był Robert Wace z Jersey. W książce Li Romans de Brut (1155) napisał: Okrągły Stół znalazł się tam po to, aby podczas spotkań szlachetnych towarzyszy Artura każdy mógł siedzieć na podobnym miejscu i tak samo być obsłużonym. Tak więc nikt nie miał okazji chwalić się, że został wyniesiony ponad innych...' Jako pierwszy autor, który wspomniał o tym szczególnym meblu, Wace zapewnił sobie wieczną literacką sławę. Wyjaśniał, że wiedzę o legendarnym królu zawdzięcza Bretończykom, którzy "znają niejedną opowieść o Okrągłym Stole". Niestety, Wace nie podał, skąd te opowieści pochodzą ani gdzie je usłyszał. Relacja Layamona, o wiele bardziej szczegółowa, spisana została na podstawie popularnych legend o czarach. Dowiadujemy się więc, że w Kornwalii, po kłótni między rycerzami, Artur spotkał cudzoziemca, który podjął się zbudowania "cudownego stołu". I choć stół był bardzo dłuży, a jego wykonanie zajęło cztery miesiące, dzięki niezwykłym właściwościom mebla Artur mógł go wozić ze sobą na koniu i ustawiać gdziekolwiek zechciał. Layamon najwyraźniej wiedział o Okrągłym Stole, o którym "rozpowiadająBretończycy", znacznie więcej niż zechciał ujawnić w swoim romansie. "Atoli Bretończycy powtarzają wiele legend o królu Arturze i przypisują mu rzeczy, które nigdy się nie wydarzyły w królestwie z tego świata".2 Thomas Malory podaje inną wersję powstania stołu. Pisze mianowicie, że po ślubie Artura z Ginewrą jej ojciec podarował zięciowi Okrągły Stół, który niegdyś należał do Uthera. Był on tak duży, że mogło przy nim zasiąść 150 rycerzy i Artur zabrał mebel do Camelotu. W innej wersji legendy Merlin zbudował Okrągły Stół dla Uthera Pendragona, ojca Artura. Po śmierci Uthera Merlin przekazał stół Arturowi i jego rycerzom. Bezsprzecznym, choć intrygującym fałszerstwem jest Okrągły Stół wiszący na ścianie Sali Guild Hali w Winchesterze. Budynek ten to jedyna pozostałość zamku Król Artur i Okrągły Stół 79 zbudowanego przez Wilhelma Zdobywcę. Malory błędnie uważał, iż Camelot znajdował się w Winchesterze i przekonanie to utrwaliło się tak silnie, że ktoś umieścił tam Okrągły Stół, rzekomo używany przez Artura i jego rycerzy