3...

Eksterioryzacja zachodz¹ca w wyniku wystêpowania innych przyczyn (œrodki chemiczne, oddzia³ywania mechaniczne itd.) – bez wydzielenia sobowtóra (stan asomatyczny). W przypadku 3. bilokacja na ogó³ nie wystêpuje, wzglêdnie zdarza siê niezmiernie rzadko. Przedstawi³em powy¿ej problemy terminologii i klasyfikacji stanów egzosomatycznych. Krytyczny czytelnik tych wywodów zaznajomiwszy siê z powy¿sz¹ problematyk¹ wstêpn¹ niew¹tpliwie sformu³uje podstawowe i g³ówne pytanie: czy zdefiniowane wy¿ej fenomeny s¹ w ogóle mo¿liwe i rzeczywiste, czy istniej¹ metody pozwalaj¹ce obecnie wykrywaæ je i badaæ w sposób nie budz¹cy zastrze¿eñ, t j. w sposób naukowy? Kwestiê tê mo¿na przedstawiæ jeszcze w inny sposób i zapytaæ, czy stany egzosomatyczne s¹ stanami normalnymi, czy te¿ nienormalnymi, patologicznymi, subiektywnymi (chorob¹ psychiczn¹, np. schizofreni¹) i jako takie, czy mog¹ byæ przedmiotem badañ psychologii i psychotroniki, czy te¿ raczej psychiatrii? Udzielenie w³aœciwej i œcis³ej odpowiedzi na te pytania i poparcie jej konkretnymi i przekonywaj¹cymi dowodami, umo¿liwi prawid³owe przedstawienie ca³ego zagadnienia i ujêcie go w kategoriach naukowych. To z kolei – w przypadku odpowiedzi pozytywnej – u³atwi eksperymentalne badanie stanów egzosomatycznych i opracowanie z czasem teorii tych fenomenów, póŸniej zaœ wy³oni siê problem praktycznego ich wykorzystania. Przedstawiê dalej próbê refleksji odnosz¹cej siê do tych spraw w aspekcie metodologicznym. Szczególnie interesuj¹ce wydaj¹ siê interpretacje odnosz¹ce siê do wiarygodnoœci opisów podawanych przez cytowanych autorów. Wyci¹gniêcie wniosków z obserwowanych zjawisk, próba syntezy i ukazanie perspektywy metodologicznej s¹ zadaniem pierwszoplanowym. Obecny stan wiedzy o mechanizmach biopsychicznych oraz relacjach fizjologicznych i psychicznych z uwzglêdnieniem odpowiednich poziomów stratyfikacji w organizacji biologicznej zapewnia w³aœnie takie niezbêdne ujêcie problematyki, któr¹ zajmiemy siê w tej ksi¹¿ce. W tym celu siêgnê do ró¿nych Ÿróde³ i przedstawiê zagadnienie syntetycznie, podejmuj¹c próbê udzielenia odpowiedzi na postawione pytania. Zupe³nie dobrze fenomenologicznie udokumentowane materia³y zawarte w cytowanej literaturze przedmiotu pozwalaj¹ na stwierdzenie, ¿e fenomeny wy³aniania œwiadomoœci poza obrêb organizmu fizycznego i jej migracji czasoprzestrzennej s¹ prawdziwe i autentyczne, i ¿e zosta³y one zarejestrowane statystycznie znacz¹c¹ liczbê .razy w warunkach œcis³ej intersubiektywnej kontroli badaczy weryfikuj¹cych te fenomeny, stanowi¹cej zadowalaj¹c¹ obiektywizacjê uzyskiwanych wyników doœwiadczeñ. Sprawê tê omówiê w dalszym ci¹gu. Wy¿ej sformu³owana ocena wyników badañ jest jednak wed³ug "redukcji fenomenologicznej", uprawianej przez wspó³czesna naukê, niezupe³nie zgodna ze wszystkimi kryteriami uznanymi z przekonaniem przez oficjaln¹ biolopiê, fizjologiê i psychologiê. Nauki te – jak wiadomo – przyjmuj¹ jednoœæ psychofizyczn¹ cz³owieka i wszelkie funkcje psychiczne lokalizuj¹ wewn¹trz jego organizmu fizycznego, wi¹¿¹c je z dzia³aniem mózgu i struktur¹ uk³adu nerwowego. W tym ujêciu eksterioryzacja jest po prostu niemo¿liwoœci¹. Tam gdzie nie ma mózgu nie ma œwiadomoœci! Nale¿y jednak podkreœliæ, ¿e ostatnie s³owo w tej sprawie zale¿y od wyników badañ eksperymentalnych, a fakty nie boj¹ siê ¿adnych konfrontacji. Je¿eli wyniki oka¿¹ siê prawdziwe i bezsporne, a przede wszystkim powtarzalne, nauka rnusi uznaæ je, w³¹czyæ do swego systemu, zbadaæ i wyjaœniæ. Wszak nie ma wiedzy bez doœwiadczenia, natomiast w autentycznym uprawianiu nauki trzeba uznawaæ wieloœæ doœwiadczenia oraz mnogoœæ typów bezpoœredniego poznania 8. Rys. 2. Kolejne fazy eksterioryzacji (Sylvan J. Muldoon and Hereward Carrington, The projection of the Astral Body, Rider and Co