To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.

Cukrownie wielkopolskie wyró¿nia³y siê wielkoœci¹: œrednia produkcja jednej cukrowni by³a dwukrotnie wy¿sza ni¿ na Pomorzu Gdañskim i trzykrotnie ni¿ w Królestwie Polskim. Zabór pruski wyprzedza³ tak¿e pozosta³e dzielnice w produkcji spirytusu. Przemys³ mineralny stanowi³y cegielnie, zak³ady nawozów fosforowych w Poznaniu - Staro³êce i Luboniu oraz fabryka sody w M¹twach. Cech¹ charakterystyczn¹ przemys³u wielkopolskiego by³a niewielka koncentracja. W 1907 r. zaledwie 39 zak³adów zatrudnia³o powy¿ej 200 robotników, natomiast przeciêtne zatrudnienie by³o poni¿ej 10 robotników. ioo Kapitalizm na ziemiach polskich 6.4.6 Przemys³ w Galicji W 1910 r. przemys³ Galicji zatrudnia} ponad 100 tys. robotników, z czego po 19% pracowa³o w przemyœle mineralnym i spo¿ywczym, 17% w górnictwie, 12% w drzewnym 1 11% w metalowym. Rejon podkarpacki w Galicji posiada³ zasoby ropy naftowej, wosku i gazu ziemnego. Rejon krakowski obfitowa³ w pok³ady wêgla na pograniczu œl¹skim i sól w okolicach Wieliczki i Bochni. Lasy stanowi³y podstawê dla przemys³u drzewnego. Rewolucja przemys³owa opóŸni³a siê w stosunku do pozosta³ych ziem polskich i innych krajów habsburskich, tj. Czech i Austrii. W po³owie XIX w. dominowa³o w Galicji rêkodzie³o. Pod wp³ywem konkurencji fabryk czeskich i wêgierskich tradycyjny przemys³ Galicji zacz¹³ upadaæ. Po rozbudowie sieci kolejowej o kierunku po³udnie-pó³noc w latach 1875-1880 zamkniêto w Galicji piêæ hut szk³a, wszystkie cukrownie, oprócz zak³adów w Przeworsku, i wszystkie huty ¿elaza, oprócz niewielkiego zak³adu w Wêgierskiej Górce. Nawet przemys³ gorzelniczy by³ wypierany z rynków austñackich przez Wêgrów. Odmiennie wygl¹da³a sytuacja górnictwa naftowego. Ropa naftowa, od dawna s³u¿¹ca ch³opom podkarpackim do ró¿nych celów gospodarskich, zaczê³a od wynalazku £ukasiewicza (lampa naftowa) stanowiæ wa¿ny produkt przemys³owy, zaspokajaj¹cy potrzeby oœwietleniowe miast, kolei i przemys³u. W 1867 r. u¿yto pierwszego silnika parowego do napêdu urz¹dzenia wiertniczego, a w 1884 r. wprowadzono nowoczesn¹ kanadyjsk¹ metodê udarow¹. Nowe metody techniczne wymaga³y kapita³ów. Wiêkszoœæ ich nap³ywa³a z zagranicy, co sprawi³o, ¿e przemys³ naftowy niemal od pocz¹tku swego rozwoju uzale¿niony by³ od zagranicznych oœrodków dyspozycyjnych: 17 przedsiêbiorstw nale¿a³o do kapita³u niemieckiego, 14 - do angielskiego, 3 - do wêgierskiego, 2 - do belgijskiego i l - do w³oskiego. Trzy polskie przedsiêbiorstwa naftowe dysponowa³y zaledwie 0,5% kapita³u zaanga¿owanego w górnictwie naftowym. Rzecz¹ godn¹ uwagi jest fakt, ¿e z Galicji wywo¿ono 75% surowej ropy, a jedynie 25% przerabiano w miejscowych rafineriach. Mo¿na tu dodaæ, ¿e na pocz¹tku XX w. nafta galicyjska stanowi³a 5% œwiatowego wydobycia ropy (o ile w 1875 r. wydobyto 22 tys. ton, to w 1909 r. przekroczono 2 mln ton). Ju¿ w koñcu XVIII w. rozpoczê³o siê w okrêgu krakowskim wydobycie wêgla. W kopalni Siersza (okolice Chrzanowa) w 1817 r. zainstalowano pierwsz¹ w Rzeczypospolitej Krakowskiej maszynê parow¹. Niemniej, górnictwo g³êbinowe rozpoczê³o siê dopiero od po³owy XIX w., co zwi¹zane by³o z budow¹ linii kolejowych. W 1860 r. wydobyto 96 tys. ton, a w 1913 r. prawie 2 mln ton wêgla. W drugiej po³owie XIX w. zmodernizowano kopalnie soli. Do odstrzeliwania soli zaczêto u¿ywaæ materia³ów wybuchowych oraz wiertarek korbowych. W transporcie poziomym zastosowano wagoniki szynowe o trakcji konnej, natomiast w pionowym od 1874 r. do wyci¹gu u¿ywano maszynê parow¹, a od 1911 r. energiê elektryczn¹. O ile w po³owie stulecia wydobycie soli nie przekracza³o 50 tys. ton przy zatrudnieniu 2 tys. robotników, o tyle na pocz¹tku XX w. zatrudnienie wzros³o do 3,5 tys. robotników, a produkcja do 140 tys. ton. Rozwój kolejnictwa i górnictwa sta³ siê bodŸcem do rozwoju przemys³u metalowego. Na prze³omie stuleci nabieraj¹ znaczenia fabryki maszyn Zieleniewskiego w Krakowie, Lipiñskiego w Sanoku i Lubomirskiego we Lwowie. .Przemyœl 189 Znaczenie ogólnokrajowe mia³ przemys³ we³niany w rejonie Bielska-Bia³ej na Œl¹sku Cieszyñskim, który zachowuj¹c pó³przemys³owy charakter wytwarza³ najwy¿sze gatunkowo rodzaje tkanin. W zaborze austriackim brak by³o powa¿niejszych aglomeracji przemys³owych, natomiast wystêpowa³y trzy regiony o doœæ wysokim stopniu uprzemys³owienia: zag³êbie naftowe z oœrodkami w Drohobyczu, Jaœle i Kroœnie, Œl¹sk Cieszyñski z przemys³em hutniczym i tkackim oraz region krakowski z kopalniami wêgla i soli. Oœrodkiem przemys³u przetwórczego by³ Lwów. 6.4.7 Górnictwo i hutnictwo na Górnym Œl¹sku Zag³êbie Górnoœl¹skie na pocz¹tku XX w. stanowi³o najpotê¿niejszy okrêg przemys³owy i najwiêkszy pod wzglêdem terytorialnym kompleks górniczo-hutniczy na obszarze po³o¿onym miêdzy Zag³êbiem Donieckim na Ukrainie i Zag³êbiem Ruhry w Niemczech. Jak pisa³ A. Grodek, "W drugiej po³owie XIX stulecia zak³ady, które dotychczas by³y przemys³em dodatkowym wielkich maj¹tków, przekszta³ci³y siê w samodzielne przedsiêbiorstwa. Feudalna zaœ arystokracja ziemiañska przekszta³ci³a siê w kapitalistyczn¹, tak jak ch³op pañszczyŸniany sta³ siê robotnikiem fabrycznym [...] Przemiana zak³adów dworskich w kapitalistyczne przedsiêbiorstwa dokonywa³a siê w formie przejmowania zak³adów przez spó³ki akcyjne"16. Wa¿kim czynnikiem rozwoju Górnego Œl¹ska by³o zjednoczenie Niemiec w 1871 r., które otworzy³o dostêp do nowych rynków zbytu. O wzroœcie produkcji œwiadczy tablica 6.10. Tablica 6.10 Produkcja wêgla kamiennego, surówki ¿elaza, cynku i olowiu na Górnym Œl¹sku w latach 1852-1912 (w tys