To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.
Jej przywódcą ideologicznym był Kato Starszy. Zaciekłe napaści Katona na obu Scipionów, Publiusza i jego brata Lucjusza, wiążą się ściśle z rozgrywką o zasadniczy kierunek polityki zagranicznej. Na razie przeważała polityka bardziej umiarkowana (divide et impera), stronnictwo jawnej aneksji zwyciężyło ostatecznie w połowie II w, p.n.e. Obie tendencje starły się z całą siłą w okresie wojen macedońskich. Przyczyną wojen macedońskich były podboje rzymskie w latach 229-219 na wybrzeżu illyryjskim (tereny dzisiejszej Dalmacji). W roku 228 p.n.e. Rzymianie ustanowili rodzaj protektoratu nad częścią obszaru Illyrii i wycofali swoje wojska z tego terenu. Jednak ich dotychczasowy sojusznik, Demetrios z Faros, zaczął łamać postanowienia traktatu z Rzymem i rozszerzać znacznie swoje terytorium. W akcji tej szukał oparcia w Macedonii. Rzymianie pomimo trudnej sytuacji zewnętrznej (walki z Gallami na Nizinie Nadpadańskiej, ekspansja Hannibala w Hiszpanii) zdecydowali się na tzw. drugą wojnę illyryjską w roku 219, w wyniku której przywrócili swój stan posiadania z 228 r. Demetrios z Faros schronił się do Macedonii. Ekspansja rzymska na terenie Illyrii spowodowała zatem konflikt z państwem Antygonidów, które poczuło się zagrożone w sferze swoich wpływów. Filip V, król Macedonii, wykorzystał więc ciężką sytuację Rzymu w czasie II wojny punickiej i po bitwie pod Kannami zawarł sojusz z Hannibalem. Doszło do tzw. I wojny macedońskiej(215 - 205), w której nie prowadzono bardziej skutecznych działań. Filip ograniczył się do działań na terenie illyryjskim (214 - 212), nie próbując przyjść z pomocą Hannibalowi w Italii: Rzymianie znaleźli sojusznika przeciwko Antygonidom na terenie Grecji, zawierając przymierze ze związkiem Etolskim. Etolowie jednak zostali pobici przez Filipa i zmuszeni do zawarcia z nim odrębnego pokoju (206 r.). Król macedoński wycofał się z wojny z Rzymem przed ostateczną klęską Kartagińczyków, zawierając pokój w Foinike (205 r. p.n.e.), obszar dawnego protektoratu rzymskiego w Illyrii podzielono teraz między Macedonię i Rzym. Po roku 201 Rzymianie - uwolnieni już od niebezpieczeństwa punickiego - zaczęli wyraźnie dążyć do nowej wojny z Macedonią. Istotną jej przyczyną była ekspansja rzymska, dążenie do podporządkowania sobie całego obszaru basenu Morza Śródziemnego. Formalnie jednak Rzym przystąpił do wojny sociis defendendis (dla obrony sprzymierzeńców) występując jako obrońca Rodos, zagrożonego przez Filipa. Rzymianie wykorzystali także naturalne dążenie Greków do odzyskania niepodległości, wyzwolenia się z hegemonii macedońskiej. Najaktywniej wystąpiły przeciw Macedonii państwo pergameńskie i Rodos, w Grecji właściwej po stronie Rzymu opowiedziały się najpierw Ateny, następnie zaś Związek Etolski, a w końcu (od r. 198) także Związek Achajski. II wojna macedońska (200 -196) postawiła Macedonię w politycznej izolacji. Rzym zapewnił sobie bowiem neutralność władcy państwa Seleukidów Antiocha III - kosztem zaprzyjaźnionego z Rzymem państwa Lagidów. W czasie dwóch pierwszych lat wojny Filip V odniósł pewne sukcesy. Zasadnicza zmiana nastąpiła w 198 r., kiedy to dowództwo strony rzymskiej objął Titus Quinctius Flamininus, liczący niespełna 30 lat i reprezentujący nowatorską politykę wobec świata hellenistycznego. Dążył on do ograniczenia panowania Antygonidów do własnego terytorium Macedonii i uzyskania wolności Greków. Reprezentował nowy styl polityki, który można określić jako filohellenizm walczący. Trudno jest stwierdzić, w jakiej mierze cechowała Flaminina szczerość założeń politycznych. Był jednak niewątpliwie dobrze przygotowany do odegrania wielkiej roli "oswobodziciela Grecji". Bardzo wykształcony i rozmiłowany w kulturze greckiej, doskonały dyplomata i dobry wódz Flamini- nus zyskał sobie powszechną sympatię w świecie greckim. Jego pierwszym sukcesem dyplomatycznym było pozyskanie większości miast-państw należących do Związku Achajskiego. Niepowodzenia na terenie greckim skłoniły Filipa do podjęcia próby i negocjacji z Rzymem, ale król macedoński nie mógł się zgodzić na żądanie Flaminina wycofania się zupełnego z obszaru Grecji. Rokowania zostały zerwane i senat przedłużył Flamininowi dowództwo na rok następny. Losy wojny miał rozstrzygnąć oręż. W czerwcu 197 r. na terenie Tessalii pod Kynoskefalai (wzgórze zwane "Psie Głowy") doszło do decydującej bitwy. Bardziej nowoczesna taktyka rzymskich legionów odniosła tu pełny triumf nad falangą macedońską. Flamininus po tym zwycięstwie zmusił Filipa do podjęcia pertraktacji pokojowych w dolinie Tempe, a następnie zawarcia oficjalnego pokoju (196 r.). Flamininus w rokowaniach z Filipem kierował się wytycznymi polityki Scipionów (divide et impera)