To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.
Armia Sancheryba poniosła klęskę pod murami Jerozolimy, gdy jej żołnierze, posłyszawszy śpiew stworzeń polnych, pomarli. Istnieje też opowieść o pewnym mędrcu talmudycznym, który Niemiecki parochet na won ha-kodesz Ortodoksyjni Żydzi w dzielnicy Mea Szearim w Jerozolimie w typowym przyodziewku i z pejsami 211 pościł i modlił się w intencji tego, by psy mogły także śpiewać chwałę Pana. Okazało się to niepotrzebne, skoro wedle słów anioła, który mu się wówczas objawił. Bóg szczególnie upodobał sobie psy, ponieważ nie szczekały, gdy Izraelici opuszczali Egipt. Pieśń psów w rzeczy samej kończy Perek szira. Karaimi odmawiali wartości temu dziełu, drwiąc z obrazu osłów śpiewających chwałę Boga. Perek szira, włączony do niektórych modlitewników, składa się z sześciu rozdziałów, tak by jeden przypadał na każdy dzień powszedni. Kto czyta codziennie Perek szira, oprze się sile złych skłonności za życia i uniknie kary w gehinom po śmierci. Ma również zapewniony udział w Przyszłym Świecie (Olam Haba) w czasach mesjańskich. Pesach (hebr., "Ominąć") - jedno z trzech -> świąt pielgrzymich lub -» świąt plonów. Pesach to święto wolności, upamiętniające wybawienie Izraelitów z niewoli egipskiej i wskazujące przyszłe, ostateczne odkupienie świata w erze Mesjasza. To także sezon zbiorów jęczmienia (-> omer) i koniec pory deszczowej. -> Kalendarz księżycowy w razie potrzeby uzupełnia się miesiącem dodatkowym, tak by Pesach zawsze wypadało na wiosnę. Przez całe święta nie wolno jeść chleba na zaczynie (-> chamec), a w przeddzień jego rozpoczęcia usuwa się z domu wszelki zakwas, przeszukawszy zakamarki, w których mogłyby skryć się jakieś okruszyny (-> bdikat chamec). Święto trwa siedem dni (w diasporze osiem) od wieczora przed piętnastym nisan, kiedy nastąpił -» Exodus, kiedy urządza się rytualny rodzinny posiłek -> seder. Podczas sederu spożywa się -> macę, która ma przypominać uczestnikom o chlebie niedoli jedzonym w Egipcie, a Pesach nazywa się także "chag ha-macot", czyli "świętem nie wyrośniętego chleba". Koniec tych świąt odpowiada dacie przejścia Izraelitów przez Morze Czerwone, a ponieważ ceną ich ocalenia było zatonięcie Egipcjan, odmawia się jedynie skróconą wersję -» Halelu. Odczytuje się także Pieśń nad Pieśniami. W perspektywie mistycznej Pesach to uroczystość zaślubin Wspólnoty Izraela, symbolizującej żeński pierwiastek Istoty Boskiej, z Jej małżonkiem, pierwiastkiem męskim. Nazwa święta nawiązuje do ostatniej z -> dziesięciu plag egipskich, czyli zagłady wszystkich pierworodnych dzieci Egipcjan, która "ominęła" domy Izraelitów z odrzwiami pomazanymi krwią baranka, oszczędzając ich pierworodnych (Wj 12, 27). Zob. też chol ha-moed; rosa; sijiim. Pesach Szeni zob. ijar pesiche zob. pticha Petaachia z Ratyzbony (Xn w.) - żydowski podróżnik z Niemiec, który pielgrzymując z Pragi do Ziemi Świętej przewędrował Polskę, Rosję, Armenię, Chazarię, Persję, Babilonię i Syrię. Pozostawione przezeń sprawozdanie stało się źródłem wielu żydowskich legend o skupiskach żydowskich, które odwiedził po drodze. Wedle jego relacji na Krymie żyją wyłącznie żydowscy Karaimi, a mięso podgrzewa się tam na końskim grzbiecie pod siodłem. Usłyszał historię króla Chazarów, który miał sen zapowiadający zniszczenie jego kraju, jeśli nie przyjmie religii Mojżesza, wobec czego posłał po babilońskich rabich, żeby zasięgnąć ich rady. W Babilonie Petaachia natrafił na osadzony w ścianie pewnej synagogi czerwony kamień pochodzący z Pierwszej Świątyni. W Bagdadzie spotkał dziewczynę, jedyne dziecko pewnego rabiego, która nauczała z okna swego pokoju, by jej męscy uczniowie gwoli skromności nie mogli jej widzieć. W pobliżu znajdował się grób -» Ezechiela, miejsce święte zarówno dla Żydów, jak i muzułmanów, gdzie ludzie wybierający się w podróż zostawiali swoje zawiniątka z pieniędzmi na przechowanie. Petaachia widział, że niektóre z nich rozpadły się wskutek długiej nieobecności właścicieli. W dawniejszych czasach unosił się tam słup ognia. Widział także grób -> Daniela zawieszony nad rzeką, bo Żydzi po obu jej stronach pragnęli pochować go na swoim terenie, by zapewnić sobie obfite zbiory