To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.
W odróżnieniu od przymiotników, które określają materiał, kształt, wielkość, barwę, użytek i przynależność przedmiotów, liczebniki ograniczają się jedynie do określenia ich liczby i kolejności. Liczbę przedmiotów określają liczebniki główne: jedna (lampa), dwa (domy), trzy (metry), pięć (kilogramów), dziesięć (złotych). Jeszcze dokładniej oznaczają ilości liczebniki ułamkowe: pół (metra), ćwierć (litra), półtora (kilograma). Liczebniki dziesiętne zostały przejęte do języka z dziedziny matematyki: jedna dziesiąta, jedna setna, jedna tysiączna. Ludowe liczebniki ułamkowe ograniczały się do połowy i ćwierci oraz do połączenia całości z połową: "jeden i pół" to półtora (z półwtora), "dwa i pół" to półtrzecia, "trzy i pół" to półczwarta, "cztery i pół" to półpięta itd. Do liczebników ilościowych zaliczamy także zbiorowe, oznaczające liczbę osób różnej płci lub małych dzieci oraz młodych zwierząt, np. dwoje ludzi, troje dzieci, pięcioro źrebiąt. Za pomocą tych liczebników oznaczamy także liczbę przedmiotów, których nazwy występują tylko w liczbie mnogiej, np. skrzypce - dwoje skrzypiec, drzwi - troje drzwi, widły - dwoje wideł, grabie - troje grabi, dwoje rąk. Liczebniki mnożne mówią o tym, z ilu części składa się całość przedmiotu lub ile razy przedmiot się powtórzył, np. pojedynczy (materiał), podwójne (okno), potrójny (zamek), poczwórny (mur), dwukrotny (wystrzał), trzykrotny (okrzyk), czterokrotny (zabieg), pięciokrotny (znak), sześciokrotne (pukanie). Liczebniki wielorakie stanowią czwartą odmianę liczebników ilościowych. Mówią one o tym, w ilu odmianach dany przedmiot występuje: dwojaki (sposób), dwojaka (rada), trojaka (maść), tysiączne (sposoby), milionowa (tęcza). Liczebniki nieokreślone podają przybliżoną, orientacyjną liczbę przedmiotów, np. kilka, parę, kilkanaście, kilkadziesiąt, kilkaset, kilka tysięcy. Liczebniki nieokreślone mogą być również zbiorowe: kilkoro, kilkanaścioro, i mnożne: wielokrotny, kilkakrotny. Liczebniki porządkowe ustalają, które miejsce w szeregu ma dany przedmiot, czyli określają go według zajmowanego miejsca. Mówimy np.: styczeń jest pierwszym miesiącem roku, Bolesław Chrobry był drugim historycznym władcą Polski, wyzwolenie Łodzi nastąpiło w dniu dziewiętnastym stycznia. W liczebnikach większych niż sto jedynie dziesiątki i jedności przybierają formę liczebników porządkowych, np. tysiąc dziewięćset siedemdziesiąty czwarty (rok). Przysłówki Przysłówki są wyrazami nieodmiennymi, które oznaczają jakość czynności, okoliczności i stopień natężenia cech, a w zdaniu łączą się z czasownikami, przymiotnikami i przysłówkami sposobu. Nazwa "przysłówek" pochodzi właśnie stąd, że łączy się najczęściej z czasownikami, a dawniej czasowniki nazywano "słowami", tłumacząc łacińską nazwę tej części mowy: verbum "słowo". Jako określenia czasowników przysłówki oznaczają sposób wykonywania czynności oraz określają miejsce, czas i sposób, czyli okoliczności, w jakich czynność lub stan się odbywa oraz zachodzą pewne zjawiska; pełnią więc funkcję okoliczników miejsca, czasu i sposobu. Przysłówki sposobu odpowiadają na pytania: jak, w jaki sposób, np. czyta głośno, mówi wyraźnie, pisze czytelnie, wypowiada się poprawnie, idzie szybko, pracuje sumiennie itp. Przysłówki miejsca odpowiadają na pytania: gdzie, skąd, dokąd, którędy, np. mieszka daleko, leci wysoko, idzie śladem. Śladem bieda przyszła, śladem, za zbytkami i nieładem (Karpiński). Bieży w dół do strumyka (Mick.). Idzie samotna dusza polem (Tetmajer). Przysłówki czasu odpowiadają na pytania: kiedy, jak długo, odkąd, dopóki, np. Piszę rankiem. Jan od rana pisał. Od wczoraj boli mnie głowa. Przepisz to do jutra. Do czasu dzban wodę nosi (przysł.). Pracuję wieczorami. Odsiecz przyszła za późno. Przysłówki stopnia łączą się z takimi czasownikami, przymiotnikami i przysłówkami, których znaczenie mieści w sobie możliwość różnego natężenia cechy i określają właśnie to różne natężenie, np