To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.
4). Opowieœæ o przemianach Tajgete oznacza prawdopodobnie, ¿e achajscy zdobywcy Sparty zwali siebie Zeusami, a swe ¿ony Herami. Kiedy Herê zaczêto ezciæ w postaci krowy, lelegijski kult Artemidy £ani zosta³ zlikwidowany. Obrzêdowe zaœlubiny Zeusa w postaci byka i Hery jako krowy obchodzono zapewne podobnie jak na Krecie (zcib. 90. 7). 4, Wyuzdane nocne zabawy urz¹dzano w rozmaitych pañstwach greckich (zob. 44a) i podczas œwi¹t albañskich w Rzymie; by³o to ustêpstwo na rzecz archaicznych zwyczajów seksualnych, które poprzedza³y monogamiê. 12fi CZWARTA PRACA HERAKLESA: DZIK ERYMANTEJSKI a. Czwart¹ prac¹ Heraklesa by³o schwytanie ¿ywcem Dzika Erymantej- skiego, olbrzymiej, okrutnej bestu, która pustoszy³a pokryte gajami cypryso- wymi stoki góry Erymantos, g¹szcze na arkadyjskiej górze Lampeia i okolicê Psofis.l Nazwa góry Erymantos wywodzi siê od syna Apollina, którego oœlepi³a Afrodyta, poniewa¿ podpatrywa³ j¹ w k¹pieli. Apollo zemœci³ siê przemieniaj¹c siê w dzika i zabijaj¹c jej kochanka Adonisa. Mimo to góra poœwiêcona jest Artemidzie.2 b. W drodze do Erymantos zatrzyma³ siê Herakles w Foloj, gdzi# ¿abi³ okrutnego bandytê Saurosa. Podejmowa³ go tutaj centaur Folos, syn Sylena 404 126.b-126.e i jednej z nimf jesionu. Folos czêstowa³ Heraklesa miêsem pieczonym, sam zaœ wola³ surowe, nie œmia³ jednak napocz¹æ dzbana z winem, wspólnej w³asnoœci centaurów; wreszcie Herakles przypomnia³ mu, ¿e ten w³aœnie dzban prze- znaczy³ na tê okazjê Dionizos, pozostawiaj¹c go w jaskini przed czterema pokoleniami.3 Kiedy centaury poczu³y zapach mocnego wina, opanowa³ je gniew. Chwyci³y wielkie g³azy, powyrywa³y jod³y z korzeniami, uzbroi³y siê w ³uczywa i topory rzeŸnicze, po czym ruszy³y na jaskiniê Folosa. Przera¿ony gospodarz skry³ siê, a Herakles odwa¿nie odpar³ ataki pierwszych dwóch napastników, Ankiosa i Agriosa, obrzucaj¹c ich zapalonymi g³owniami.4 Chmurna babka centaurów, Nefele, spuœci³a wówczas ulewny deszcz, który zmiêkczy³ ciêciwê ³uku Heraklesa, ziemiê zaœ pod jego stopami uczyni³ œlisk¹. Herakles jednak okaza³ siê godnym swych dotychczasowych wyczynów; zabi³ kilku centaurów, miêdzy innymi Oreosa i Hilajosa. Reszta uciek³a a¿ do Malei, gdzie sEhroni³a siê pod opiekê swego króla Chejrona, którego Lapici wypêdzi- li z góry Pelión.5 c. Strza³a wypuszczona z ³uku Heraklesa przeszy³a ramiê Elatosa i utkwi- ³a, dr¿¹c, w kolanie Chejrona. Herakles, zasmucony przypadkiem - Chejron bowiem od dawna by³ jego przyjacielem - wyci¹gn¹³ strza³ê, ale chocia¿ Chejron sam dostarczy³ leków do opatrzenia rany, na nic siê nie zda³y i ranny centaur wyj¹c z bólu skry³ siê w jaskini. Nie móg³ jednak umrzeæ, poniewa¿ by³ nieœmiertelny. Prometeusz zaproponowa³ póŸniej, ¿e przejmie na siebie jego nieœmiertelnoœæ, i Zeus na to przysta³, ale niektórzy twierdz¹, ¿e Chejron wybra³ œmieræ bynajmniej nie ze wzglêdu na ból, lecz poniewa¿ by³ ju¿ zmêczony d³ugim ¿ywotem.6 d. Centaury rozbieg³y siê na wszystkie strony. Niektóre uda³y siê z Eurytio- nem do Foloj, inne z Nessosem nad rzekê Euenos, jeszcze inne na Sycyliê, gdzie wytêpi³y je syreny. Resztê przyj¹³ Posejdon w Eleuzis, i ukry³ na górze. Wœród zabitych póŸniej przez Heraklesa znajdowa³ siê arkadyjczyk Homados, który usi³owa³ zgwva³ciæ Alkione, siostrê Eurysteusa. Szlachetna zemsta za krzywdê wyrz¹dzon¹ nieprzyjacielowi przysporzy³a Heraklesowi wielkiej s³awy.' e. Folos, który tymczasem grzeba³ swych zabitych krewniaków, wyj¹³ jedn¹ ze strza³ Heraklesa i przygl¹daj¹c siê jej ro¿myœla³: "Jak¿e mog³o tak silne stworzenie zgin¹æ od zwyk³ego zadraœniêcia?'' Strza³a jednak wyœli¿nê³a mu siê z rêki i przebi³a nogê zabijaj¹c go na miejœcu. Herakles przerwa³ pogoñ i wróci³ do Foloj, gdzie pochowa³ Folosa z niezwyk³ymi honorami u stóp góry, któr¹ nazwano jego imieniem. Wtedy w³aœnie rzeka Anigros zaczê³a straszli- wie cuchn¹æ wzd³u¿ ca³ego swego biegu, od Ÿróde³ na górze Lapitos, poniewa¿ centaur imieniem Pylenor, którego Herakles zrani³ strza³¹, uciek³ i umy³ w niej sw¹ ranê. Niektórzy jednak twierdz¹, ¿e lVlelampos wywo³a³ ten smród o kilka lat wczeœniej, wrzucaj¹c do rzeki cuchn¹ce przedmioty u¿yte przy oczyszczaniu córek Projtosa.s 126.f-126.1 405 f. Herakles wyruszy³ teraz, by upolowaæ dzika nad brzegami rzeki Ery- mantos. Wziêcie tak zajad³ej bestu ¿y#vcem by³o zadaniem nie lada. Wypêdzi³ zwierzê z g¹szczu g³oœnymi okrzykami, pogna³ w g³êbokie zaspy œnie¿ne i skoczy³ mu na grzbiet. Potem sku³ je ³añcuchami i ¿ywe zaniós³ na plecach do Myken. Kiedy jednak dowiedzia³ siê, ¿e Argonauci wybieraj¹ siê do Kolchidy, porzuci³ dzika na rynku i nie czekaj¹c na dalsze rozkazy Eurysteusa, ukrywa-- j¹cego siê w beczce z br¹zu, wyruszy³ wraz z Hylasem, by przy³¹Gzyæ siê do wyprawy. Nie wiadomo, kto zabi³ schwytanego dzika, ale k³y jego przetrwa³y w œwi¹tyni Apollina w Kumaj.9 g. Wed³ug niektórych wersji Chejron zosta³ przypadkowo zraniony strza³¹, która przebi³a jego lew¹ stopê, kiedy wraz z Folosem i m³odym Achillesem podejmowali Heraklesa na górze Pelion. Po dziewiêciu dniach Zeus umieœci³ wizerunek Chejrona miêdzy gwviazdami jako Centaura. Inni jednak utrzymu- j¹, ¿e Centaurem jest Folos, którego Zeus uczci³ w ten sposób, poniewa¿ przeœciga³ wszystkich lud#i w sztuce wieszczenia z wnêtrznoœci zwierz¹t. £ucznik w Zodiaku to równie¿ centaur; jest to niejaki Krotos, który mieszka³ na górze Pelion i by³ ulubieñcem swych sióstr przyrodnich, muz.lo 1. Owidiusz, Heroidy, IX.87; Apoloniusz z Rodos, I.127; Apollodoros,11.5.4; Diodor z Sycylii, IV.12. 2. Ptolomeusz Hefajstionos,1.306; Homer, Odyseja, V1.105. 3. Pauzaniasz, VI.21.5; Apollodoros, loc.cit.; Diodor z Sycylii, loc. cit. 4. Tzetzes, O Likofronie, 670; Diodor z Sycylii, loc. cit.; Apollodoros, loc. cit. 5. Pauzaniasz, III.18.9; Wergiliusz, Eneida, VIII. 293-294; Diodox z 5#'cylii, loc. cit.; Apollodoros, loc. cit. 6. Apollodoros, loc. cit.; Lukian, Dialogi zmar³ych, 26. 7. Tzetzes, O Likofronie, 670; Apollodoros, loc. cit.; Diodor z Sycylii, loc. cit. 8. Apollodoros, loc. cit.; Diodor z Sycylu, loc. cit.; Pauzaniasz, V.5.6. 9. Apollodoros, loc. cit.; Pauzaniasz, VIII.24.2; Diodor z Sycylii, loc. cit.; Apoloniusz z Rodos;1.122 i nast. 10. Teokryt, Sielanki, VII; Owidiusz, Fasti, V.380 i nast.; Hyginus, Astronomia, II.38 i 27; Fabulae, 224. 1