To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.
Królestwo Jerozolimskie - państwo utworzone w r. 1099 przez krzyżowców na terenie Palestyny i Syrii z ziem zdobytych w czasie pierwszej krucjaty; lenno papieskie. Było dziedziczne także w linii żeńskiej. Mąż sukcesorki nie zostawał automatycznie królem po śmierci żony. W ten sposób w 1229 straci3 swój tytuł Fryderyk II, gdy Jolanta zmarła w połogu; pozostał jednak regentem (miał sprawować władzę za nowo narodzonego syna, Konrada IV). Ponieważ regent musiał być obecny w królestwie, Fryderyk przekazał regencję Alicji z Szampanii, która poślubiła Hugona I, króla Cypru. Hugo nazwał się nawet "tytularnym królem" Jerozolimy. Alicja zmarła w 1246, Hugo w 1247, a regencja przeszła na króla Cypru, Henryka I, ich syna. Królem był nadal Konrad IV Hohenstauf, a po nim od 1254 Konrad V (Konradyn). W 1259 regencję odziedziczył król Cypru, Hugo III, ale dopiero kiedy Konrad V (bezdzietny) został ścięty w 1268, Hugo III mógł się nazwać od 1269 królem Jerozolimy. Uznano go jednak tylko w Tyrze, nie w Akce. Spór dziedziczny wykorzystał Karol Andegaweński i po śmierci Hugona III kupił sobie w Akce w 1278 prawa króla. Andegaweńczyk utrzymał tytuł aż do śmierci w 1285, a w 1286 przypadł on znowu królowi Cypru, Henrykowi II, który utrzymał go do czasu utracenia Akki w 1291 (upadek Królestwa Jerozolimskiego). Krzyżacy - Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie, niemiecki zakon rycerski (Ordo equitum teutonicorum) został założony w r. 1190 pod Akką jako bractwo mające na celu pielęgnowanie chorych; w r. 1198 przekształcony w zakon rycerski (strój zakonny - biały płaszcz z czarnym krzyżem). W r. 1226, za czasów wielkiego mistrza Hermana von Salza, zakon osiadł w Prusach, w r. 1237 połączył się z zakonem kawalerów mieczowych. Po upadku Akki siedzibą zakonu była najpierw Wenecja, potem Malbork. Laurencja z Belgrave, hrabina Otranto - ur. 1191, córka z morganatycznego małżeństwa Liwii de Septimsoliis-Frangipane z lordem Leonem Belgrave. Laurencja została przeoryszą klasztoru karmelitanek na Monte Sacro w Rzymie; w r. 1217 wypędzona z Italii przez inkwizycję, udała się do Konstantynopola. Właścicielka burdelu, później uprawiała piractwo i handlowała niewolnikami. "Przeorysza" - pod takim przydomkiem była znana - poślubiła w r. 1228 admirała cesarza Fryderyka II, Henryka, hrabiego Malty; odziedziczyła po jego śmierci Otranto i trierę. Syn Laurencji Hamo urodził się w r. 1229. Hrabina Otranto przyjęła na wychowanie Klarion z Salentyny (ur. 1226). Leonard di Peixa-Rollo - marszałek joannitów, Genueńczyk; genueńscy kupcy wspierali szpitalników; stale istniała ścisła więź między tą morską republiką a joannitami. Ludwik IX Święty - 1214-1270, król Francji. Za jego rządów traktat z Meaux (w r. 1229) zakończył tzw. wojnę z albigensami, w r. 1244 padła główna twierdza katarów Montségur, a w r. 1259 król Anglii Henryk III, na mocy traktatu z Paryża, musiał ustąpić z ostatnich posiadłości na kontynencie. Król Ludwik, ożeniony z Małgorzatą z Prowansji, zorganizował dwie niepomyślne krucjaty, VI i VII. W trakcie tej drugiej - będącej ostatnią w ogóle - zmarł w Tunisie. Madulajn - ur. 1229, pochodziła z lokalnej szlachty Engandyny, która ok. 850 r. została podbita przez luźne arabskie oddziały. Najeźdźcy osiedli tam i zmieszali się z pierwotnymi retyckimi mieszkańcami Gryzonii. Stąd tytuł Madulajn: księżniczka saraceńska. Alpejscy Saracenowie (podobnie jak apulijscy i prowansalscy) byli zawsze procesarscy. Małgorzata, królowa Francji - córka hrabiego Rajmunda Berengara IV z Prowansji. W r. 1234 poślubiła króla Ludwika IX. Ich synem i sukcesorem był Filip III Śmiały (le Hardi). Montségur - najsławniejszy ze wszystkich katarskich zamków, zbudowany na stożkowatej górze w Ariege (hrabstwo Foix); w r. 1204 przekształcony w twierdzę. Po jej kapitulacji w r. 1244 obiecano oblężonym wolność, jeśli się wyrzekną kacerstwa; ponad dwustu katarów wybrało jednak dobrowolnie stos inkwizycji. An-Nasir - ajjubidzki władca Aleppo, wnuk Saladyna; po zagarnięciu tronu w Kairze przez mameluków podporządkował sobie całą Syrię i obwołał się sułtanem Damaszku. Okcytania - określenie krain historycznych na południu dzisiejszej Francji (m.in. Prowansji, Langwedocji, Gaskonii), gdzie w średniowieczu używano języka oc (langue d'oc). Okcytański obejmował liczne dialekty: prowansalski, langwedocki, gaskoński i inne. Używany jeszcze dziś termin "język prowansalski" mylnie sugeruje ograniczenie langue d'oc wyłącznie do terytorium Prowansji. Oliwer z Termes - ur. 1198; syn Rajmunda z Termes, który został zabity w r. 1211 po upadku Termes. Jego wuj Benedykt był katarskim biskupem Razes. Oliwer popierał ostatniego Trencavela; po jego upadku przeszedł pod sztandary Francji. Przeorat Syjonu (fr. Prieuré de Sion) - niezwykle potężna i wpływowa tajna organizacja o niejasnym rodowodzie, która pod nazwą Ordre de Sion (Zakon Syjonu) została rzekomo założona przez Godfryda z Bouillon w 1090 lub 1099 roku, z siedzibą na górze Syjon pod Jerozolimą; miała jakoby doprowadzić do powstania w r. 1118 podporządkowanego sobie zakonu templariuszy. Po zdobyciu Jerozolimy przez Saracenów w r. 1187 Zakon Syjonu przeniósł się do Francji, gdzie rok później doszło do rozłamu między nim a rycerzami Świątyni (dotychczas wielki mistrz Ordre de Sion był także mistrzem templariuszy), lecz oba zakony nadal współdziałały. Od r. 1188 Zakon Syjonu zmienił nazwę na Przeorat Syjonu i wybierał już tylko własnych wielkich mistrzów. W czasach Ludwika IX wielką mistrzynią była Maria z Saint-Clair, wdowa po zmarłym w 1220 r. pierwszym wielkim mistrzu Janie z Gisors. Przeorat Syjonu miał podobno za zadanie zachować dynastyczną linię domu Dawida (krew królów); w wiekach średnich ostro przeciwstawiał się papiestwu i dynastii Kapetyngów. Renald z Vichiers - następca Wilhelma z Sonnacu na stanowisku wielkiego mistrza templariuszy (od r. 1250). Robert, hrabia Artois - brat Ludwika IX, króla Francji; zginął w 1249r. w czasie wyprawy krzyżowej. Jego potomkami byli m.in. Karol Śmiały z Burgundii i Filip Piękny. Robert z Sorbony - 1201-1274, kapelan i spowiednik króla Ludwika IX, w r. 1253 założył w Paryżu kolegium, które otrzymało jego imię - Sorbona. Starkenberg - twierdza macierzysta zakonu krzyżackiego, położona w górach na północ od Akki, w r. 1189 nabyta dla zakonu przez kupców hanzeatyckich z Lubeki i odbudowana; krzyżowcy nazywali tę twierdzę także Montfort