To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.

Czy nie widzisz, co uczynił Koczapar? Dlaczego pozwalasz żyć ich braciom, których trzymasz w okowach?". Król wtedy rozwścieczony porwał w swe ręce miecz i nakazał ściąć głowę księciu Branisławowi, jego braciom i synom pod miastem Dubrownikiem, na oczach ich rodzin, łącząc tak krzywoprzysięstwo z mordem367. Przybyli wówczas biskupi i opaci błagać króla, aby nie ucinał głów, i prosić, aby między nimi zapanował pokój. Widząc tych już zabitych, bardzo żałowali, że się spóźnili z przybyciem. Poczęli tedy potępiać króla za to, że uległ namowom swej małżonki i zamordował swych braci. Król natychmiast okazał skruchę i popłakał się gorzko, a że byli to [jego] bracia, nakazał pogrzebać ich ze czcią. Biskupi więc i opaci, zabrawszy ich ciała, pochowali je z wielką czcią w klasztorze Św. Benedykta na wyspie [Lokrum]368, która znajduje się koło Dubrownika. Ich bracia, synowie i pozostali znajdujący się w mieście, poznawszy tymczasem, że ktoś postanowił wydać miasto królowi, przygotowali potem łodzie, wsiedli do nich wszyscy i odpłynęli do Splitu369. Stamtąd przedostali się do Apulii370, a potem do cesarza w Konstantynopolu. Król [Bodin] zajął następnie miasto Dubrownik i wzniósł tam gród371; stamtąd powrócił do Skadaru. Panował zaś dwadzieścia sześć lat, a braci swych ściął w dwudziestym drugim roku swego panowania. Kiedy upłynęło dwadzieścia sześć lat i pięć miesięcy jego panowania, umarł372. Pochowany został po królewsku w klasztorze Świętych Męczenników Sergiusza i Bakchusa373. XLIII Wówczas jego syn Michał [III] zapragnął przejąć władzę w królestwie, lud kraju jednak sprzeciwił się z powodu nikczemności jego matki i ustanowił królem Dobrosława [II]374, brata króla Bodina. Za jego panowania twardo postępowano z narodem. W tym czasie bracia i synowie księcia Branisława [jacy pozostali przy życiu]375, dowiedziawszy się o śmierci króla Bodina, przybyli za zgodą cesarza do Dracza, gdzie Wojsław, pojąwszy żonę, zamieszkał ze swym potomstwem. Jego zaś brat Koczapar udał się do Raszki, skąd wraz z żupanem Wukanem zebrawszy wojsko wyruszył przeciwko królowi Dobrosławowi [II]376. Król tedy, zgromadziwszy wojsko, zamierzał się bronić. W końcu doszło do bitwy pod Diocleą, gdzie nad rzeką zwaną Morača377 część ludzi króla Dobrosława [II] poległa, a on został pojmany. Po czym Koczapar z Wukanem posłali spętanego w okowy Dobrosława [II] do Raszki, sami zaś udali się i zajęli Zetę oraz spustoszyli sporą część Dalmacji. Wukan powrócił następnie do Raszki, a Koczapar pozostał w Zecie378. Po czym Wukan wraz z Raszanami przygotował na Koczapara zasadzkę, chcąc go się pozbyć. Ten na wieść o tym odszedł do Bośni, a ożeniwszy się tam z córką bana bośniackiego, wkrótce potem zginął w walce w Zachlumiu. XLIV Lud tymczasem zebrawszy się, ustanowił królem Władymira [IV], który był synem Władymira [III], syna króla Michała [I]379. Za jego władzy panował pokój i wszyscy żyli w spokoju. Skupiwszy przy sobie wszystkich swych braci, pojął on za żonę córkę żupana Raszki. I ziemia rozkoszowała się spokojem przez dwanaście lat. Po zaślubinach króla z córką Wukana, żupan uwolnił znajdującego się w okowach króla Dobrosława [II], był on bowiem stryjem króla Władymira [IV]. Ten po uwolnieniu udał się do swego bratanka [Władymira IV], który ujrzawszy króla, nakazał go natychmiast pojmać i wrzucić do lochu. W lochu pozostał on aż do końca panowania swego bratanka Władymira [IV]. W dwunastym zaś roku panowania króla Władymira [IV] Jakwinta za namową pewnych najnędzniejszych ludzi nieprzychylnych Wukanowi przekazała tymże [ludziom] śmiercionośny napój przyrządzony w Kotorze, miejscu jej zamieszkiwania. Ci zaś przybywszy do Skadaru dali go skosztować królowi za pośrednictwem jego sług, którzy oszukali go w ten sposób. [Król] padł wówczas na łoże. Królowa Jakwinta zaś wiedząc, że umrze, przybyła ze swym synem Jerzym380 do Skadaru, aby rzekomo zobaczyć się z królem. Gdy król ujrzał 13. Ruiny klasztoru Św. Piotra de Campo we wsi Čičevo pod Trebinjem. ją, odsunął od siebie i kazał jej natychmiast wyjść