To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.
662 § 1 w zw. z art. 455 k.c.). Umowa stron może nakładać na wynajmującego obowiązek dokonania napraw czy adaptacji rzeczy (zmian, przeróbek itp.) przed jej wydaniem. Wynajmujący ma dalej obowiązek umożliwienia używania rzeczy (nieprzeszkadzania w jej używaniu) przez czas trwania najmu, w sposób stosowny do treści umowy, właściwości rzeczy i okoliczności. Powinien też utrzymywać rzecz w stanie zdatnym do umówionego użytku przez cały okres najmu (art. 662 § 1 k.c.). Łączy się z tym obowiązek ponoszenia koniecznych nakładów i dokonywania napraw. Kwestie te są w kodeksie regulowane bardziej szczegółowo. Punktem wyjścia jest stanowisko, że w braku odmiennego porozumienia nakłady i naprawy rzeczy obciążają wynajmującego. Jednak według dyspozy- tywnych przepisów ustawy drobne nakłady połączone ze zwykłym użytkowaniem rzeczy obciążają najemcę (art. 662 § 2 k.c.). Przykład. Przy najmie narzędzi czy maszyn - większość napraw typu konserwacyjnego; przy najmie pomieszczeń - wstawianie rozbitych szyb, uszkodzonych klamek, naprawy instalacji kąpielowych, malowanie wnętrza itd. Gdyby wynajmujący nie dokonywał napraw koniecznych, bez których rzecz nie jest zdatna do umówionego czy też normalnego użytku, najemca może wyznaczyć wynajmującemu stosowny termin wykonania. W razie bezskutecznego upływu terminu jest upoważniony przez ustawę do podjęcia wyżej wymienionych napraw na koszt wynajmującego (art. 663 k.c.). Wynajmujący nie jest jednak obowiązany do przywrócenia stanu poprzedniego, gdy rzecz wynajęta uległa zniszczeniu z powodu okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności (art. 662 § 3 k.c.). Nie pozostaje to bowiem w proporcji do ekwiwalentu pod postacią czynszu. Wynajmujący ma wreszcie obowiązek zapewnić najemcy niezbędną ochronę wobec osób trzecich, m.in. współnajemców, sąsiadów itd., i to niezależnie od środków, jakie służą w tej materii samemu najemcy. Warto przypomnieć, że mimo oddania rzeczy w najem, wynajmujący będzie z reguły nadal posiadaczem samoistnym rzeczy (art. 336 k.c.). Będzie tym samym wyposażony w środki ochrony posesoryjnej. Co do rękojmi za wady rzeczy oddanej w najem - zob. niżej pkt 3. 2. Obowiązki najemcy. Podstawowym obowiązkiem najemcy jest obowiązek używania rzeczy w należyty sposób przez czas trwania najmu. Od chwili więc wydania rzeczy powinien troszczyć się o nią (piecza) i używać jej w sposób określony w umowie, a w braku takiego określenia w sposób odpowiadający właściwościom i przeznaczeniu rzeczy (art. 666 k.c.). Ma więc także rzecz zachować w takim stanie, by móc ją zwrócić po ustaniu stosunku w stanie nie pogorszonym poza zużyciem wynikłym z normalnego używania (zob. art. 475 § 1 k.c.) Najemcę obowiązuje należyta staranność, której przejawem jest dokonywanie napraw czy nakładów, jakie go obciążają (zob. art. 662 § 2 k.c.), dbałość o utrzymanie rzeczy z uwzględnieniem obowiązku napraw obciążających wynajmującego (zob. art. 662 § 2 i art. 663 k.c.). Bez zgody wynajmującego nie wolno mu czynić w rzeczy najętej zmian sprzecznych z umową lub z przeznaczeniem rzeczy (art. 667 § 1 k.c.). Z natury stosunku wynika, że najemca jest odpowiedzialny nie tylko za własne postępowanie, lecz także osób, którymi się posługuje, lub (szerzej) których działania idą na jego rachunek (zob. w tej materii art. 474 k.c.). W razie naruszenia przez najemcę wskazanych powinności, naraża się on nie tylko na ogólne konsekwencje nienależytego wykonania zobowiązania, ale i na sankcję szczególną. Po myśli ustawy bowiem w przypadkach bardziej rażących, które kodeks bliżej precyzuje, wynajmujący będzie mógł najem wypowiedzieć bez zachowania nawet terminów wypowiedzenia (art. 667 § 2 k.c.). Stosunek najmu ustanie wówczas ze skutkiem ex nunc. Niewątpliwie podstawowym obowiązkiem najemcy jest z kolei uiszczenie czynszu, który stanowi ekwiwalent majątkowy świadczenia (art. 659 § 1 k.c.). Czynsz należy się nawet wtedy, gdy najemca z przyczyn, które go dotyczą, nie odebrał rzeczy od wynajmującego. Czynsz może polegać na zapłacie w pieniądzu lub na świadczeniu mająt- kowym innego rodzaju (art. 659 § 2 zd. 1 k.c.). Wysokość czynszu pozostawiona jest w zasadzie umowie stron. Jednakże przepisy dotyczące cen sztywnych, maksymalnych, minimalnych i wynikowych, jak przy umowie sprzedaży, stosuje się tu odpowiednio (art. 659 § 2 zd. 2 k.c.). Czynsz może być ustalony jako świadczenie, które ma być uiszczone jednorazowo lub uiszczane okresowo (periodycznie) za pewne okresy trwania najmu. Najemca powinien uiszczać czynsz w terminie umówionym (art. 669 § 1 k.c.). W braku umowy w tym względzie czynsz powinien być płacony z góry: gdy najem ma trwać nie dłużej niż miesiąc - za cały czas najmu, gdy najem ma trwać dłużej niż miesiąc, albo przez czas nie oznaczony - miesięcznie, do dziesiątego dnia miesiąca (art. 669 § 2 k.c.). Do opóźnienia i zwłoki w uiszczaniu czynszu stosują się, rzecz oczywista, ogólne zasady dotyczące niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań wzajemnych. Zob. wyżej wywody § 49 i S 1. Kodeks cywilny wprowadza tu jednak sankcję odmienną od prawa odstąpienia od umowy przez zastrzeżenie, że wynajmujący może najem wypowiedzieć bez zachowania terminów wypowiedzenia ze skutkiem tylko ex nunc, i to jedynie wtedy, gdy najemca dopuszcza się zwłoki co najmniej za dwa pełne okresy świadczenia (płatności) - art. 672 kodeksu cywilnego. Interpretacja formuły art. 672 k.c. może wywoływać trudności. Wymaganie przepisu wydaje się spełnione, gdy najemca uchybił terminom nie uiszczając czynszu za dwa okresy w ogóle, gdy ogólna zaległość wynosi należność za dwa okresy lub więcej, i to niezależnie od tego, czy następują po sobie. Przepis ma zresztą charakter przepisu iuris dispositivi. Nie narusza zatem innych uregulowań w postanowieniach umowy czy zwłaszcza w szczególnych przepisach ustawowych. W celu zabezpieczenia zaległego czynszu oraz świadczeń dodatkowych należnych nie więcej niż za rok, wynajmującemu służy ustawowe prawo zastawu na rzeczach ruchomych najemcy wniesionych do przedmiotu najmu (art. 670 § 1 k.c.). Nie dotyczy to rzeczy nie podlegających według przepisów egzekucyjnych zajęciu