To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.
Określenie metaforyczne „Drzewo" - wzrastanie „Sieć pajęcza" - krystalizacja w roztworze nasyconym 6. Rodzaj predykcji Zależności funkcyjne ze zmienną czasową przy zachowaniu następstwa momentów czasowych Wróżenie z analogii symptomów lub wyników kultowych gier losowych w jednej „warstwie" czasu 7. Typy oznakowań Symboliczne znaki arbitralne Symboliczne znaki archetypowe i obrazowe nabyte 8. Wzorzec naturalny Komunikacja werbalna (między ludźmi) Percepcja zmysłowa, głównie wzrokowa (komunikacja ze światem) 9. Udział półkul mózgowych Lewa Prawa 10. Udział strony psychicznej Świadomość (Ego) Podświadomość (Gatunek) 11. Ujęcie ogólne Teoria naukowa Mit religijny 12. Wykorzystanie instrumentalne Technika Magia 13. Przejawy w filozofii Arystoteles - Kartezjusz Platon - Leibniz 14. Przejawanie się w dziejach I tys. p.n.e. - x x - I tys. p.n.e. Uwaga; pod pojęciem domeny symbolicznej należy rozumieć dowolny znak symboliczny (lub kompleks znaków), który z jakichś powodów staje się ważny i zaczyna wokół siebie tworzyć pole semantyczne w drodze analogizacji, np.: Kcb 3, która analogizuje trójkąt, mężczyznę, żywioł ognia, Trójcę Św. itd. 2. Symbolizacja zewnętrzna i systemy trwałych oznakowań. Ostatecznie pojęcie znaku symbolicznego obejmie zarówno wewnętrzne wyobrażenia znakujące, jak i odpowiadające im postrzegawczo w otoczeniu obiekty lub procesy naturalne, albo odpowiednie wytwory kulturowe, której będą traktowane jako ich uzewnętrznienia (znaki uzewnętrznione). Te I ostatnie właśnie będą pełnić rolę symbolicznego zapisu (kodu) w! społecznym przekazie informacji, który poprzez komunikowania o emocyjnych, poznawczych i wolicjonalnych stanach psychicznych, odwzorowywujących to, co dzieje się w osobniku w związku z jego współdziałaniem z otoczeniem zewnętrznym, organizuje społeczno-kulturowe zachowanie ludzi. Aż do chwili obecnej, głównym systemem takiego przekazu jest język mówiony. Są to jednak arbitralne znaki akustyczne, szybko przemijające i wymagające bliskiej przestrzennie i synchronicznej obecności komunikujących się ze sobą ludzi, co poważnie ogranicza w przestrzeni i czasie zachodzący przekaz informacji. Co więcej, pozostając na poziomie języka mówionego, jako jedynego systemu komunikowania się, międzypokoleniowy przekaz puli pamięci kulturalnej zachodzi na drodze tradycji ustnej, która narzuca dodatkowe ograniczenia. Tradycja ustna charakteryzuje się bowiem: 1. ujmowaniem treści w formę stosunkowo krótkiej narracji, 2. uzależnieniem od obecności w społeczeństwie osobników wyspecjalizowanych w zapamiętywaniu i umiejętnym recytowaniu takich narracji, 3. usztywnioną standardowością przekazywanych treści i 4. niemożnością powracania do tych samych treści z dowolną częstotliwością z powodu zwykle rytualnie określonych okoliczności, w czasie których korzysta się z usług takich wyspecjalizowanych narratorów. Tylko w obrębie rodziny ograniczenia te są mniejsze. Tradycja ustna jest dostosowana do obsługiwania przekazu międzypokoleniowego raczej niewielkiego zasobu pamięci kulturowej mało liczebnych grup ludzkich, tj. w pierwszym rzędzie, społeczności zbieraczo-łowieckich albo pierwotnych rolników i hodowców. Od wielu z tych ograniczeń, które cechują mowę mówioną w ogólności, a tradycję ustną w szczególności, są uwolnione systemy trwałych oznakowań symbolicznych. Można przypuszczać, że najstarszą i najpierwotniejszą ich formą były symboliczne układy przedmiotów materialnych, które mogły wprost występować w otoczeniu naturalnym, albo stanowić wytwory kulturowe, normalnie innym niż symboliczne celom. Takie układy przedmiotowe mogły wnosić określone informacje o zaistniałej sytuacji, albo służyć jako ostrzeżenia, zakazy lub nakazy. O możliwości występowania symbolicznego zapisu przedmiotowego, co najmniej już w okresie paleolitu środkowego świadczą symboliczne układy elementów wyposażenia grobowego, a nawet samego ciała zmarłego. Innymi przykładami tego rodzaju komunikowania się mogą być treści wierzeniowe powiązane z różnymi składnikami otoczenia naturalnego (np. święte góry, źródła, rzeki, zwierzęta eta), albo szczególne elementy odzieży oznaczające rangę społeczną, przynależność zawodową, zaszczytne wyróżnienia itp. czy też muszelki kauri, traktowane jako symbol środka płatniczego. Niedogodności i ograniczenia symbolicznego zapisu przedmiotowego są zbyt oczywiste, aby się warto nimi szerzej zajmować. Dalszy rozwój społeczno-kulturowy w paleolicie górnym, w którym ludzkość osiągnęła szczyt w ramach zbieraczo-łowieckiego trybu życia, poważnie zwiększył zapotrzebowanie na przekaz znacznie obszerniejszej wiedzy o otoczeniu i skomplikowanych zachowaniach społecznych wewnątrz układu rodowo-plemiennego. Prawdopodobnie zasadniczą rolę w tym przekazie odgrywa społeczno-religijna inicjacja (szczególnie młodzieży męskiej), w której tradycja ustna została mocno wsparta przez użycie symbolicznego zapisu ikonicznego bogatej sztuki przedstawiającej, która się wtedy pojawiła. Jej wytwory plastyczne przekazywały zarówno informacje bezpośrednio, tzn