To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.
dmen. Tym razem Waszyngton podjął konsultac' Sh . plecwnstwa ° rozpoczęcie uzgo- Po sukcesie algierskim Arafat zamierzał udać się na sesję ONZ, aby oddziałać na opinię w konflikt bliskowschodni (3-5 ni 1988 r) kt """'" odwiedził kraje zaangażowane amerykańską i światową. Jednakże Shultz - wbrew swoim doradcom - zakazał wydania mu wizy on akcent na bilateralne negocjacje między IzraeT5'1" "a plsmle P"61""" 8WÓJ "plan". Kładł (25 XI 1988 r.), podtrzymując tę decyzję nawet po wezwaniu do jej cofnięcia ze strony znakomi- pałestyńska znajdowałaby się w ramach deleeac " em^ ^f0 sąsladanu' P^Y czym reprezentacja tej większości Zgromadzenia Ogólnego; przeniesiono obrady do Genewy, aby "rozważyć spra- narodowa stanowiłaby tylko wprowadzenie do n Jor ansko-palestyriskie'- Konferencja między- we Palestyny", która figurowała w porządku obrad. Niebawem przywódca OWP na spotkaniu mir, wypowiedziała się przeciw "planowi Shultz^B^RR teralnych'owp' P0'1015111^ Sza- w Sztokholmie z przedstawicielami amerykańskiej społeczności żydowskiej (8 XII) uzyskał po- ' 1 "^"ore kraje arabskie podnosiły parcie dla dialogu między USA i OWP. Na forum Zgromadzenia Ogólnego NZ w Genewie ^"g^faTeL^^S^ Proklamacji algierskiej. Następnego dnia skowschodniego, który stanowił dotychczas jeden z peryferyjnych, lecz szczególnie niebezpiecz- ela do "istnienia w bezpieczeństwie ipokoju" rezol^ieTJ^ nych, elementów ich konfrontacji. ,..,,-. . ,- lutne potępienie przez OWP wszystkich SrmTl 2 3 . oraz oglos11 calkowite i abs"- Chcąc czerpać informacje z bezpośredniego źródła i mieć możliwość oddziaływania na głow- czytal w Waszyngtonie oświadczeni^ mfTr^^^^^^^^ T' god2in później shultz od- ^ -tagonistów konfliktu, Waszyngton kontynuował dialog z OWP. Chciał zarówno wyc. dialogu" z OWP. Zgromadzenie Ogólne^Tuc^l? ^ J yzJ1 p J?cia "zasadmc^ szyć intifadęJak i wpłynąć na Izrael, a6y uwzględnił interesy Palestyńczyków. Rozmowy ame- glosila, że odtąd status obserwatora przyWZbed^^rT,1'^^^^^ rykańsko-palestyńskie w Tunisie (22 III) wykazały, że OWP była usatysfakcjonowana możliwością Po sukcesie genewskim ArafaS za^on T yna'a nie owp- ich Powadzenia, nie chciała jednak wyciszać intifady bez jakichkolwiek faktycznych ustępstw na, torując zarazem drogę do naw-^Ta Sn parcle py dla państwa F3168^- Izraela Podkreślając instytucjonalizację palestyńskiego ruchu narodowo-wyzwolenczego Cen- matycznych (pod koniec 1988 r uznawZ e lad ^oTol3 TT;1 panstwami stosunków dyp10- tralna Rada owp J6*10"^11^ stwierdziła decyzję Komitetu Wykonawczego o mianowaniu cala Izrael do kompromisu z OWP U^^^^^^^^^^^^^^ ymsamym czasie EWG za^- Jasira Arafata prezydentem państwa Palestyny (2 IV 1989 r.). Resort spraw zagranicznych i Francja będą prowadzić w jej imieniu rozmowy Śle^^ m ^sl OWP' -1: Hiszparia' Grecja P0""^ szefowi d^B"16"1" Położnego OWP Farukowi Kaddumiemu. Zapowiedziała tez ranią presji na zwołanie bliskowschodnie, IcnnferLp a m' USA' owp 1 ^"B w celu wywie- . nominacje działaczy palestyńskich na terytoriach okupowanych. cesu pokojowego" RÓwnSo^^^^^^^ konferencJi która miała stanowić główne ogniwo "pro- | Wobec postawy Izraela, który nie zgadzał się na jakiekolwiek rozmowy z OWP, organi- Wschodu. Jego^przewodniczący w^^^^^^^^^^ - zacja ta odrzuciła niezbyt zdecydowanie popierany przez USA "plan Szamira" (z 6 IV 1989 r.), przez Egipt stwierdził- Wyrażali^ n J CJ