To byłby dla mnie zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.

Roosevelt proklamował, że Stany Zjednoczone powinny przekształcić się w "arsenał demokracji". Jednocześnie podejmowano kroki zmierzające do wzmocnienia obronności samych Stanów Zjednoczonych. Obawiano się tak Niemiec, jak i Japonii. Anglicy podejmowali liczne kroki zmierzające do uzyskania gwarancji amerykańskich lub bezpośredniej pomocy wojennej. Rząd USA natomiast uchylał się od konkretnych zobowiązań. Amerykanie liczyli, że Niemcy powstrzymają ZSRR, a Japonia uderzy nie na tereny kontrolowane przez Stany lecz na tereny Indii Holenderskich i Australii, a więc tereny związane z Anglią i Irlandią. Ostrożna polityka Roosevelta spowodowała, iż jesienią 1940 r. został on ponownie wybrany na stanowisko prezydenta większością 27,2 mln do 22,3 mln głosów. Była to już trzecia kadencja. Ośmielony tym sukcesem wystąpił on do Kongresu z wnioskiem o wyrażenie zgody na udzielenie szerszej pomocy krajom zagrożonym przez agresję. 11 III 1941 r. Kongres uchwalił Lend Lease Act, zezwalając prezydentowi na sprzedaż określonym państwom uzbrojenia na kredyt. 27 III tegoż roku na realizację tego celu uchwalono asygnować 7 mld dolarów. Od tego czasu Brytyjczycy mogli zakupywać w Stanach Zjednoczonych broń prawie bez ograniczeń. Natomiast koncerny zbrojeniowe USA uzyskały nieograniczone możliwości rozwoju produkcji zakupywanej na pniu. Nowy rząd Roosevelta został skonstruowany w oparciu o współpracę z opozycją. W skład rządu weszło 2 ministrów reprezentujących partię republikańską. Objęli oni bardzo ważne resorty: Henry Lewis Stimson (1867-1943) objął stanowisko sekretarza obrony, a Frank Knox (1874-1944) sekretarza marynarki wojennej. W 1940 r. zbrojenia Stanów Zjednoczonych przyjęły już szeroki zasięg. Na 184 tys. zakładów produkcyjnych 150 tys. pracowało dla celów przemysłu zbrojeniowego. Gwałtownie rosła ilość pracujących w tym przemyśle. Zmora bezrobocia, tak groźna w latach 1930- 1939 została zlikwidowana. Stopniowo przystąpiono do ograniczania wolności poruszania się osobom podejrzanym o brak lojalności wobec państwa. Uderzono silnie w potencjalnych członków V kolumny (Japończycy i Niemcy). W dniach 9 do 14 VIII 1941 r. przeprowadzono konferencję na szczycie. Prezydent Roosevelt spotkał się z premierem Churchillem na okręcie wojennym Prince of Wales na Atlantyku. 14 sierpnia podpisano deklarację o celach i zasadach wojny (Karta Atlantycka). Podjęto rozmowy sztabowe pomiędzy sztabami USA i Zjednoczonego Królestwa. Zasadniczego celu do jakiego dążyli Anglicy jednak nie osiągnięto. Amerykanie nadal odmówili podpisania układu sojuszniczego i nie dali oczekiwanej obietnicy, iż udzielą Anglii pomocy na wypadek zagrożenia jej ze strony Japonii na Dalekim Wschodzie. Amerykanie nadali liczyli, że do wojny nie zostaną wciągnięci. Natomiast chętnie wspomagali innych w wojnie. Wobec uderzenia Niemiec hitlerowskich na ZSRR, premier Churchill i prezydent Roosevelt, postanovili udzielić pomocy kolejnej ofierze napaści, by podtrzymać wojnę daleko od swych krajów. Obaj mężowie stanu byli przekonani, że ZSRR nie jest w stanie się obronić. Chodziło tylko o to, by obrona trwała jak najdłużej, ponieważ w ten sposób oddalano wojnę od siebie. Churchill już 22 czerwca wystąpił przez radio i zapewnił władze ZSRR o współczuciu i pomocy. 12 lipca podpisano układ sojuszniczy pomiędzy obu państwami. Jesienią ruszyły dostawy sprzętu wojennego z Anglii do ZSRR. Podjęto rozmowy polityczne i sztabowe. Prezydent Roosevelt 24 czerwca również zapowiedział, że Stany Zjednoczone gotowe są pomóc ZSRR. W tej sytuacji poseł ZSRR w USA K. Umański, 26 czerwca zgłosił się do departamentu stanu i podjął oficjalne rozmowy o współpracy. ZSRR przyjął zasady uznawane przez państwa zachodnie, podpisując 14 IX 1941 r. Kartę Atlantycką. Do ZSRR wysłano delegację Anglii i USA i podjęto oficjalne rozmowy o współpracy i pomocy. W dniach 29 września do 1 października w Moskwie obradowała konferencja trójstronna na temat współpracy i pomocy dla ZSRR. Pomiędzy kontrahentami występowały poważne różnice ustrojowe i polityczne ale wspólne zagrożenie ze strony państw agresorów powodowało, iż państwa te podejmowały ze sobą ograniczoną współpracę. ZSRR także uzyskał kredyt amerykański na zakup broni w USA na sumę 1 miliarda dolarów. Jak wspomniano wyżej, przywódcy Stanów Zjednoczonych wspierali państwa zagrożone ekspansją niemiecką, włoską i japońską ale sami nie przystępowali do wojny. Na wszelki wypadek podejmowano kroki obronne ale działano tak, by nie spowodować uderzenia na swój kraj. Liczyli oni, że nadal uda się utrzymać Stany Zjednoczone poza konfliktem wojennym. Tymczasem stosunki USA z Japonią weszły w stadium krytyczne. Japonia była zdecydowana rozstrzygnąć spór w drodze wojennej. Stany Zjednoczone w pewnym momencie znalazły się w sytuacji bez wyjścia. Prezydent Roosevelt i jego ekipa zdawali sobie sprawę z sytuacji. Natomiast społeczeństwo amerykańskie w zasadzie nie doceniało grozy położenia. Wojny nie chciało i wierzyło, że można jej uniknąć. Prezydent zdając sobie sprawę z nieuchronności starcia nie szukał sojuszników i nie podpisał z Anglią układu sojuszniczego. Nadal starał się manewrować, nie ustępując wobec przeciwnika. 2. Przesłanki ekspansji japońskiej w latach 1940-1945 Jak wspomniano już wyżej, Japonia w latach trzydziestych XX wieku była krajem prężnie rozwijającym się ale ubogim surowcowo